Dankbaarheid is een attitude

In deze warme Kerstdagen, vol liefde, gezelligheid, cadeautjes en vergeving, is het ook een mooi moment om "Dank U" te zeggen, en niet alleen omwille van het leuke cadeautje dat je gekregen hebt.
"Dank U" en dankbaarheid als een keuze die je zelf maakt, een levensstijl die je jezelf aanneemt, een attitude.

"Dankbaar zijn" om de dingen die in je leven gebeuren, is een keuze die je zelf maakt, en zelf in de hand hebt. Door die keuze te maken, bepaal jij zelf hoe je tegen de dingen aankijkt. Je kunt de negatieve zaken in het leven uitvergroten, of je kunt er dankbaar voor zijn, en daardoor elke gebeurtenis op een zeer positieve wijze bekijken.

• Wanneer je zeer kritische feedback van iemand krijgt, kun je hier best dankbaar voor zijn. Die feedback geeft je de mogelijkheid om er iets mee te doen, en laat je toe om zelf te groeien.
• Wanneer iemand boos op je is, kun je er zelf slecht gezind van worden, of je kunt het met de nodige dankbaarheid onthalen dat die persoon openlijk zijn mening geuit heeft, en opnieuw kun je daardoor er iets mee doen.
• Wanneer je oude autootje wordt afgekeurd op de technische controle, kun je dankbaar zijn voor het feit dat je daardoor mogelijks een verkeersongeluk hebt vermeden, en je daardoor tot inzicht komt om de situatie van je autootje te verbeteren.

Uiteraard heeft iedereen zijn persoonlijke grens van dankbaarheid. We moeten tenslotte niet allemaal met een hoog "Eddy Wally-gehalte" door het leven gaan door alles fantastisch en geweldig te vinden.
De vraag is dan wel of het je zou helpen om je persoonlijke "dankbaarheidsgrens" een beetje te verleggen...

Dankbaarheid schenkt je namelijk een andere, bredere en positievere kijk op de zaak.
Dankbaarheid brengt een bepaalde vorm van mildheid in je leven.
Dankbaarheid geeft ook en vooral een open, heldere geest die altijd klaar staat om alle elementen op te pikken die nodig zijn om een persoonlijke verbetercyclus aan te vatten en op gang te houden.

Dat alles staat in schril contrast met de afblokkende en afstompende gevolgen van een negatieve houding en gedachtegangen.

Dus wat is jouw keuze? Ga jij bewust omgaan met dankbaarheid?

.

Reflectiemoment

Vroeg of laat worden we allemaal wel eens overvallen met de vraag "Ben ik nu eigenlijk wel goed bezig?".
Een gegrond antwoord vinden op die vraag is echter niet zo vanzelfsprekend omdat we met zoveel facetten rekening willen houden. Op sommige vlakken gaat het je misschien voor de wind, op andere vlakken misschien net iets minder. En wat weegt dan het zwaarste door?
Als we met deze basisvraag geconfronteerd worden, volgen er meestal nog een hoop andere vragen. En jezelf in vraag stellen is nu eenmaal niet van nature uit ons sterkste vlak. Meestal verdwijnt de vraag dan ook net zoals ze gekomen is, zonder dat we er echt iets mee gedaan hebben.

Op zich is dit eigenlijk een gemiste kans. Als we voor onszelf tijd zouden maken en onszelf zouden trainen in het houden van reflectiemomenten, zouden we daar heel veel energie uit kunnen halen om daarna terug heel doelgericht verder te gaan in ons leven.

Om te kunnen reflecteren heb je natuurlijk wel een referentie nodig. Of om het heel eenvoudig uit te drukken: als je een antwoord zoekt op de vraag "Ben ik wel goed bezig?", start alles natuurlijk met de definitie van wat goed is.
Zo'n referentie kun je voor jezelf creëren als je je doelen en vooral je einddoel heel specifiek, concreet en tastbaar kunt verwoorden. Als je dat kunt, dan heb je voor jezelf een soort "True North" gecreëerd waarbij je in elk reflectiemoment kunt vaststellen in hoeverre je kompasnaald nog perfect naar jouw noorden wijst, of hoe groot de afwijking is. Vanaf je dat weet, kun je er ook iets mee doen, en kun je bewust op je pad blijven of bijsturen waar het nodig is.
Het klinkt misschien complex, maar uiteindelijk werkt de eenvoud hier nog altijd het beste. Wanneer je doelen en/of je einddoel een heel ingewikkeld geheel is, zal de kans klein zijn dat het een echt aanlokkelijk "True North" is. Als je je doelen zo eenvoudig en begrijpbaar mogelijk kunt voorstellen, heb je heel duidelijk het bewijs dat je het echt in de vingers hebt.

Hansei
Naast dat referentiepunt moet je natuurlijk ook kunnen reflecteren. In onze cultuur is het jammer genoeg niet echt ingebakken of aangeleerd om dat te doen.
Kijken we naar de Japanse cultuur, daar worden alle kinderen grootgebracht met het begrip "Hansei".
Hansei gaat veel verder dan enkel een reflectie. Hansei gaat over de mindset en de attitude van al je daden en handelingen, en over de noodzakelijk stappen om het in de toekomst beter te doen.

Vermits wij niet grootgebracht zijn in deze reflectiecultuur, moeten we een ander middeltje zoeken. Het gedicht van Rudyard Kipling kan ons hier al een eind op weg zetten:

I keep six honest serving men

They taught me all I knew;

Their names are What and Why and When

And How and Where and Who.

Deze 6 vragen (wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe) staan dan ook gekend als de Kipling-vragen.

De volgorde waarin de vragen worden toegepast zijn echter heel sterk bepalend voor het resultaat.

Denk maar aan de bijna wetenschappelijke, onderzoekende ingesteldheid van een klein kind: wie ben je? wat ben je aan het doen? waarom? waarom? waarom? ...

Met die volgorde wordt heel duidelijk kennis opgedaan over alles wat zich rond jou afspeelt.

Met een reflectie willen we toch weer net iets anders bereiken. We willen teruggaan naar de basis. We willen weten of onze kompasnaald nog naar het noorden wijst of niet.

• Beginnen met de waarom vraag kan hier heel sterk in helpen: waarom doe je bepaalde dingen, en waarom doe je andere dingen niet? Of om het heel breed te stellen: "Moeder, waarom leven wij?".
  Dit gaat rechtstreeks je doelen en einddoel aftoetsen.
• Daarna kun je met de wat vraag verder gaan verkennen wat je nu precies aan het doen bent om dat doel/einddoel te bereiken. 
• De hoe vraag dringt zich daarna op om de wat verder af te toetsen.
• Daarnaast zijn er nog de wie, wanneer en waar vragen die een extra ondersteuning kunnen zijn in het reflectieproces.

Als laatste is het ook nog belangrijk om in te zien dat een reflectie hoofdzakelijk een persoonlijk en individueel gegeven is. Het gaat tenslotte over jouw persoonlijke "True North", los van de sociale druk, of wat algemeen als goed en fout wordt aanzien.

Een reflectiemoment houdt dus wel wat meer in dan enkel wat vragen die sporadisch door je hoofd vliegen.

De drijfveer van de reflectie mag je echter niet uit het oog verliezen: hoe kan ik het beter doen.

Want zoals Marshall Goldsmith het schreef: 

What got you here, won't get you there.

 .

Het grotere geheel maakt de held in ons wakker

De context en het resultaat:
Holland Reynolds is een beloftevolle atlete van de universiteit van San Francisco.
Dit zijn beelden van het cross-country state university championship. Alle universiteiten komen hier in een aflossingsrace tegen elkaar uit, en bedingen zo de titel van beste universiteitsploeg. Wat in Amerika een zeer gegeerde titel is!

De loopsters van San Francisco worden getraind door Jim Tracy, een gepassioneerde trainer die momenteel aan zijn 17de seizoen bezig is. Eerder dit seizoen werd er bij Jim de zware ziekte A.L.S. vastgesteld, wat hem nog een levensverwachting geeft van 2 à 3 jaar. Door deze aandoening verzwakt zijn lichaam heel snel, en is hij noodgedwongen bezig aan zijn laatste seizoen als trainer.

In de laatste meters van Hollands deel van de aflossing, kreeg ze af te rekenen met hevige krampen. Zo ernstig zelfs dat ze op enkele meters van de finish compleet in elkaar stuikt.
In een reactie achteraf omschreef ze het als een grote verwarring. Haar lichaam en geest waren er zo op ingesteld om de race te lopen, dat zelfs toen ze in elkaar stortte, ze nog steeds het gevoel had dat ze liep.
Naast deze verwarring had ze maar één ding voor ogen: de finish bereiken!
En dat heeft ze dan ook al kruipend gedaan.

Doordat ze niet heeft opgegeven, en over de finishlijn is gekropen, is het team in de wedstrijd gebleven, en hebben de andere loopsters er nog mee voor gezorgd dat de universiteit van San Francisco de fel begeerde titel in de wacht heeft gesleept!

Holland Reynolds liet achteraf vanuit de ambulance weten dat ze dit had gedaan uit eerbetoon aan haar team en haar trainer.


Dit is een prachtig voorbeeld van een mechanisme dat elk van ons dagelijks kan gebruiken:
als we gedreven worden door juiste objectieven, en die laten inpassen in de juiste context, dan is elk van ons in staat om buitengewone prestaties neer te zetten.
In het voorbeeldje hier ging het heel duidelijk om het eren van haar trainer, en het team niet teleur willen stellen om de titel binnen te halen.

De titel behalen is het heel concrete deel van de uitdaging.
Het team niet teleur stellen is de context die voor de extra stimulans kan zorgen.
Het eren van haar trainer is het grotere geheel dat echt het verschil kan maken tussen doorzetten of opgeven.

Dus wat is jouw concrete uitdaging, context en groter geheel wat kan maken dat jij desnoods letterlijk over je finish zal kruipen?

Deze denkwijze maakt van elk van ons doodgewone helden!

.

Uitgeblust...

Ken je ook dat lege gevoel?
Kregelig zijn om het minste om je heen, slaapachterstand, geen fut, geen energie, en tegelijk aankijken tegen een berg van zaken die moeten gebeuren...

Vroeg of laat worden we er allemaal wel eens mee geconfronteerd.
Het is dus veel minder een kwestie van "wanneer zal het gebeuren", het is eerder een kwestie van "hoe ga ik er mee om", of misschien nog beter: "hoe kan ik het vermijden".

Kennis en inzicht kan ons al een heel eind op weg helpen. Kennis en inzicht in je eigen systeem. Weten wat je alarmsignalen zijn, en daar ook rekening mee houden.
Natuurlijk komt zo'n alarmsignaal al te laat. Langs de andere kant kun je jezelf daar maar beter bewust van zijn, want als je die alarmsignalen ook nog gaat negeren, dan loop je regelrecht de ravijn in, en schuilt een resolute depressie om de hoek.

Elke mens heeft een bepaalde hoeveelheid energie in zich waar je mee kan werken. Inspanningen kosten je energie. Ontspanning geeft je energie. Wat inspanning is, en wat ontspanning is, kan voor iedereen totaal anders liggen.
De wisselende perioden van het leven vragen dan ook een verschillende mate van inspanning en ontspanning. Zo zullen er drukke perioden zijn, waarbij de balans meer doorweegt naar het opsouperen van energie, terwijl er ook rustigere perioden zullen zijn, waarbij de batterij terug vol geladen kan worden.
Vermits de energiebalans niet altijd in evenwicht is, hebben we ook allemaal een stukje reserve-energie. We kunnen wel eens in het rood gaan.
Al wordt het vanaf dan wel moeilijk, want vanaf je in de rode zone zit, is elk energieverbruik kritisch. De inspanning die je dan moet doen om te kunnen ontspannen, is er dan zelfs al te veel aan.
En meestal beseffen we dit pas als we al diep in onze rode zone zitten.

Eenmaal je jezelf er van bewust bent, kunnen kleine stapjes hier een oplossing zijn. Een kleine energetische inspanning leveren om er net iets meer energie uit terug te krijgen. Verwacht hier geen wonderen, maar vanaf dan is wel de eerste stap gezet in het terug opladen.