Wat trainen voor een marathon ons leert om succesvoller in het leven te staan (deel II)

Zoals je al weet uit mijn eerdere post "Marathon inzichten (deel I)", ben ik mezelf aan het voorbereiden op mijn eerste 42,195 kilometer.

Dat schenkt me tijdens de vele loopuurtjes heel wat denk- en reflectietijd. De inzichten die ik daar in opdoe, deel ik graag met jullie. 

Dus hierbij mijn tweede deel Marathon-inzichten:

1) Het draait allemaal om consequentie

Consequentie, vasthoudendheid, het pad blijven waarmaken waarvoor je gekozen hebt, er voor blijven gaan,...

Trainen voor de marathon valt me soms best zwaar: om 20u30 toch nog aan een training beginnen omdat de rest van de dag helemaal vol zat met andere zaken; 2 uur van m'n zondag opofferen voor een lange duurloop terwijl de kindjes thuis op me zitten te wachten; tegen de wind opboksen terwijl hij fluitend langs m'n oren piept; in een overvolle agenda toch nog die paar extra uurtjes vrij maken om de trainingen af te werken;...

Het draait dus echt wel om de consequentie en de volharding om er telkens opnieuw voor te kiezen om weer de volgende stap te zetten. Dat geldt trouwens niet alleen voor het trainen voor een marathon. Dat geldt voor alles wat je wil bereiken!

Wil je een stap zetten in je persoonlijke ontwikkeling, of wil je een stap zetten in je carrière, dan zal je er vooral mee bezig moeten zijn. En wanneer ik er in slaag om een paar uurtjes extra per week vrij te maken voor deze trainingen, dan ben ik er van overtuigt dat jij dat ook kunt voor datgene wat jij écht wil bereiken!

2) Alles begint bij de juiste 'mindset'

Een paar jaar geleden was ik mezelf aan het voorbereiden op de Night Run, een nachtelijk loopwedstrijd van een dikke 12 kilometer. Toen ik tijdens die voorbereidingen een 10 kilometer moest lopen, viel dat echt niet mee. Voor mij was dat ver en uitputtend.

Afgelopen weekend zat er een 21 kilometer in mijn trainingsschema, en na iets meer dan 10 kilometer betrapte ik mezelf op de aangename gedachte "och, kijk nu, ik ben al halfweg!", waarna ik vlotjes verder huppelde.

Wil dat dan zeggen dat ik momenteel zodanig conditioneel sterk sta dat ik een 10km zomaar eventjes kan meepikken? Helemaal niet, want soms kijk ik nog meer op tegen een simpele 8 kilometer die ook in het schema staat.

Alles hangt er dus maar vanaf met welke ingesteldheid ik kijk naar datgene wat voor me ligt. En opnieuw is dat iets dat niet alleen bij looptrainingen zo is!

Hoe kijk jij naar het volgende brokje 'werk' dat voor je ligt? En hoe bereid je jezelf voor om je volgende stap toch ook weer aangenaam en leuk te maken?

Want hoe jij over dingen denkt en er naar kijkt, bepaalt jouw realiteit. Dus als jij andere dingen in de wereld wil zien gebeuren, verander dan je eigen kijk op de zaken!

3) Alles went

Afgelopen zomer heb ik m'n lichaam laten wennen aan de afstand van een halve-marathon. Maar toch ging een 20 of 21 kilometer lopen niet zomaar onopgemerkt voorbij. Uitgehongerd en met lood in de schoenen kwam ik terug thuis. Ondertussen is mijn lichaam al heel wat meer volume gewoon, en kom ik een halve-marathon al zonder al te veel opmerkelijkheden door.

Datzelfde heb ik ook elke keer vastgesteld in de periode na de geboorte van onze kindjes. Wanneer mijn vrouw en ik nu terugdenken aan de belasting die telkens op ons viel in de eerste weken/maanden na de geboorte, dan vragen we onszelf nog steeds af hoe we dat 4x voor elkaar hebben gekregen. En toch, we zijn er telkens door gekomen.

Ook dat is dus weer iets dat breder gaat dan de marathon: alles went.

En daarmee is de cirkel rond, want het is je consequentie en vasthoudendheid die je vanzelf in een nieuw ritme brengt, met nieuwe patronen, nieuwe gewoonten, nieuwe rituelen, en nieuwe tradities. 

Het went dus, en dat is zeker ook zo voor jouw volgende stap!

Wil je zelf ook iets (groots) realiseren en een positieve invloed hebben op jouw wereld?

Connecteer dan met The Happiness Factory en laat je verder inspireren, of contacteer me rechtstreeks.

7 billion Moments Of Happiness (#7bMOH)

Er is bijzonder veel aan het bewegen in de wereld. Een wereld vol onzekerheid, overheerst door negatieve berichtgeving, angstaanjagende aanslagen, onduidelijke oorlogen en dreigende economische voorspellingen.

Zo wordt het wel heel eenvoudig om meegesleurd te worden in een negatieve spiraal.
Nochtans is er desondanks alle miserie ook nog zoveel schoonheid, goedheid en geluk in bijna elke alledaagse gebeurtenis. We moeten het gewoon leren en willen zien...

Een voorbeeldje: Minder dan 12u na de vreselijke aanslagen in Parijs kreeg mijn dochtertje haar eerste oorbelletjes. De wereld was in shock, en zij straalde van geluk.

Om die kleine, maar o zo belangrijke momenten nog meer kracht bij te zetten, heb ik de hashtag ‪#‎7bMOH‬ ("7 billion Moments Of Happiness") gelanceerd: één geluksmoment voor elk individu op aarde (en het mogen er gerust ook veel meer worden!).

Daarom mijn oproep: volg me op Instagram (https://www.instagram.com/dennisfredrickx/), deel zelf ook je eigen dagelijkse geluksmomenten onder de hashtag #7bMOH, en deel deze oproep.

Op die manier kunnen we met z'n allen een tegengewicht vormen voor al het negatieve en meer geluk in de wereld verspreiden!

Bedankt!

En ik kijk al uit naar jullie posts!

PS voor de niet Instagram gebruikers: een samenvatting van mijn persoonlijke geluksmomenten zal wekelijks gedeeld worden via de pagina van The Happiness Factory. Geef ze een duimpje om het te volgen.

Marathon inzichten (deel I)

Al jaren loop ik met hetzelfde probleem: ik loop heel graag, maar vanaf de conditie er is om 10 km vlot te lopen, vind ik het alleen maar meer van hetzelfde.
Ik heb al getracht met verschillende doelen, bijvoorbeeld 750 km op een jaar te halen, of deel te nemen aan de Night Run. Toch veranderde dat niet veel aan mijn motivatie.

Het was dus tijd voor een nieuwe uitdaging. Een grote uitdaging. Iets dat niet zomaar mogelijk is. Een marathon lopen!
Daarbij wil ik de marathon niet zomaar finishen, nee, ik wil hem in een redelijke tijd uitlopen.

Dat kan qua uitdaging voor een ex-sprinter best wel tellen, want een marathon is een goeie 211 maal langer dan mijn vroegere competitieafstand!

In de lente en de zomer van dit jaar heb ik mijn lichaam klaargestoomd voor het volume, en werd de basis gelegd van een halve-marathon. Sinds vorige week ben ik fase 2 van mijn uitdaging begonnen: de stap van 21 naar 42 km.
En in april 2016 komt de kers op de taart: mijn deelname aan de Antwerp Marathon!

Dat zal maken dat ik in ongeveer een jaar tijd mijn prestatie van 10 naar 42 km heb gebracht (dat is maal 4!!).
Daarbij horen een kleine 2000 voorbereidingskilometer, en een dikke 170 loopuren.

Dat alles schenkt mij talloze reflectiemomenten die inzichten in mijzelf, in mijn job, en in mijn coach-zijn opleveren.


Mijn eerste marathon inzicht: de diepe verbondenheid aan en de nauwgezette, stapsgewijze realisatie van een fenomenaal groot doel!

• Wie durft zich in een professionele of prestatiegerichte context een doel te stellen dat 4 maal hoger ligt dan wat je vandaag realiseert?
• Hoeveel tijd spendeer je dan aan het stapsgewijs realiseren van dat doel?

Dit neem ik alvast mee naar mijn huidige en toekomstige coachees: ik wil geen marginale verbeteringen of vooruitgang meer zien. Het gaat om grote, fenomenale transformaties die echt een wezenlijk verschil maken in de / jouw wereld!

En om die gigantische transformaties te realiseren, zal je er nauwgezet, met veel aandacht, en quasi elke moment van de dag aan moeten werken.

I'm in for the long run. Are you?

Hoe gaat het met jou?

Eind augustus schreef ik de blog "Waar zit die reset-knop??". Het stukje werd goed gelezen, en er kwamen best veel reacties. Er zat wel een opmerkelijke rode draad doorheen al de reacties: er werd vooral veel medelijden en steun betuigd.

Opmerkelijk, want in de post staat duidelijk geschreven: "Voor mezelf heb ik er dan ook vertrouwen in dat ik snel terug de juiste golf te pakken heb". En nu terugkijkend, bleek dat ook zo te zijn!

Toch wekt een uiting van kwetsbaarheid blijkbaar direct een reactie op die mensen in een soort van motiverende/stimulerende modus brengt, en tracht om jou zo snel mogelijk terug 'happy' te krijgen... alsof er geen ruimte mag zijn voor echtheid en twijfel.

Datzelfde zag ik deze week opnieuw gebeuren. Mensen vroegen me hoe het met me gaat, en dan geef ik graag een eerlijk, echt en oprecht antwoord: "het is best spannend, en soms durft de twijfel dan wel eens in te slaan", is dan zo'n beetje de kern van mijn antwoord, wat ik telkens ook breder kader door de achtergrond mee te geven: "ik sta namelijk op het punt om 2 nieuwe programma's te lanceren, programma's die zéér dicht bij mezelf liggen, en waar ik streef naar een maximale transformatie bij de deelnemers door er zelf voor de volle 200% helemaal echt in te staan".

Opnieuw triggert dat een modus van motivatie, want ik krijg dan steevast antwoorden zoals: "ik ben er van overtuigd dat het je wel zal lukken!".

Tja, het zal je misschien verbazen, maar ik heb die overtuiging ook! Want waarom zouden twijfel en vastberadenheid of overtuiging niet kunnen samengaan?

Er is zo'n beetje een maatschappelijke tendens die van ons verwacht dat we altijd zeker en sterk zijn.

Als papa ben ik de leider van mijn kroost, professioneel leid ik mijn eigen business, en naar familie en vrienden ben ik een sterke persoonlijkheid. En toch, af en toe, bij het vallen van de avond, wanneer de geluiden doffer en zachter worden en ik even alleen in het gezelschap van mezelf ben, durven er al wel eens vraagtekens, zorgen of twijfels de kop op te steken.

Maar moet ik daarom gemotiveerd worden? Moet ik die gevoelens dan onderdrukken en wegsteken?

Soms willen die gevoelens ook wel eens gewoon gehoord worden.

En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dat alleen bij mij zo is.

Misschien maakt dat wel het verschil tussen de mensen die echt met jou verbonden zijn, en met wie je gewoon een vluchtige link hebt. Bij echte verbondenheid krijg je een luisterend oor en de tijdelijke steun van een schouder. Bij een vluchtige link krijg je motivatie.

Wel, soms hebben we die motivatie niet nodig, en wil een mens gewoon eens gehoord worden.

Mijn oproep aan ieder van ons is dan ook simpel: als je vraagt hoe het met iemand gaat, wees dan bereid om eens écht te luisteren.

En wanneer je geen tijd, zin of aandacht hebt om écht te luisteren, dan 'cut the crap' en sla die valse beleefdheidsvraag over.

Ik ben voor volledige échtheid, dus, hoe gaat het met jou?

YES! Het regent!

Woensdagochtend, mijn beurt om de kindjes naar school en naar het kinderdagverblijf te brengen. We vertrekken in de striemende regen en ik onderneem een poging om de twee oudsten droog in hun klasje te krijgen. De twee jongsten kunnen gelukkig droog schuilen onder de regenkap van hun buggy.
Tjorben racet met zijn fiets voor ons uit. Jitte verkiest de bescherming van papa.
Aangekomen op school heeft Tjorben zijn fiets al zelf in het fietsenrek gezet, en staat hij schaterlachend te douchen onder de waterstraal van een lekkende dakgoot.
Mijn poging om ze droog op school te krijgen ... mislukt.
Maar Tjorben stapte wel met een glimlach van oor tot oor zijn klas binnen :-)

Deel 2 van het ochtendritueel brak aan: de tweeling naar het kinderdagverblijf brengen. Eerst nog een autostoeltje installeren en tegelijk trachten zo veel mogelijk slagregen buiten de auto te houden.
Onderweg gutste de regen over de wegen en auto's. In sommige straten konden de riolen het water zelfs niet meer slikken.

Hoe harder het regende, hoe meer ik moest terugdenken aan het plezier dat Tjorben had met de lekkende dakgoot. Bij mij groeide ook het plezier, en eigenlijk ook het verlangen om net hetzelfde te doen.

Eenmaal terug thuis heb ik het diepliggende verlangen de vrije loop gelaten. Letterlijk. Een half uur gaan lopen en briesen door plensende regen, modderige plassen en onderwater gelopen straten.
Na dat half uurtje kon je mijn kledij letterlijk uitwringen. Ik was compleet doorweekt, maar vooral ook compleet voldaan!

Even alles achter kunnen laten, even alles wat er niet in mijn systeem dient te zitten kunnen laten wegspoelen, de uitgewassen lucht volop kunnen opsnuiven, en achteraf genieten van een warme douche, warme (en droge) kledij, en een warme thee.

DIT WAS EEN 'ENERGY BOOST'!


Wanneer heb jij nog eens iets gedaan dat je een ongelooflijk voldaan gevoel en een superboost aan energie gaf?

Kun je het jezelf niet meer direct voor de geest halen, of is het al (te) lang geleden, doe het dan vandaag!

Waar zit die reset-knop??

Een openingsreceptie organiseren voor het nieuwe kantoor en bij de genodigden ongeveer 50% afmeldingen krijgen. Even 'vlotjes' de oven willen herstellen en het verkeerde wisselstuk bestellen (en daarmee 99€ door je neus geboord krijgen). Een klusje thuis oplossen dat al heel lang aansleept, om er dan achter te komen dat het resultaat helemaal zinloos is. Naar 2 à 3 winkels rijden om een simpele zak houtskool te kopen, en er nergens eentje te vinden. Een mooi klantenvoorstel lanceren dat dan uitgesteld wordt of misschien zelfs niet geaccepteerd zal worden...

Ja, dit is een kleine greep uit wat me afgelopen week overkomen is.

"Je moet durven falen", zegt de coach in mezelf dan...jaja, tot je er zelf tot over je oren in zit en overvallen wordt door twijfels en vraagtekens.
"Met zoveel afmeldingen zal ik wel niet zo populair/geliefd/goed zijn als dat ik wel dacht...", raast er dan door mijn hoofd. "Zie je wel...", fluistert het duiveltje op m'n schouder me in mijn oor bij de afwachtende houding van de klant. "En je kunt zelfs al geen eenvoudige herstelling meer uitvoeren...", komt er dan in de avonduurtjes nog achteraan.

Gelukkig heb ik op zo'n momenten nog één reflex: DE RESET-KNOP!

Zeg maar mijn "Plan B", mijn "Recovery Plan", of misschien ook wel mijn "Emergency Procedure".

In de 5R methodiek, die ik zowel bij mijn klanten als op mezelf toepas, kan ik terugvallen op de 3de R, de R van Resilience (veerkracht). Want het leven loopt nu eenmaal nooit in een rechte lijn. Zulke perioden van "ongeluk" horen er dan ook gewoon bij, zonder dat ze mij onderuit hoeven te halen, zonder dat ik mezelf onderuit hoef te halen door twijfels en zelfverwijt.

Ik heb mijn "Plan B" standaard klaarliggen. Een plan dat ik nu kan activeren om snel weer in een positieve spiraal terecht te komen. Een plan gericht op voldoende slaap en mentale fitheid, teruggrijpen naar de basis van mijn bestaan, en naar mijn echte professionele niche.
Kortom, teruggrijpen naar al die dingen waarvan ik weet hoe belangrijk ze zijn, en waar 'het universum' mij genadeloos op afstraft wanneer ik het toch weer eens even laat lopen.

Voor mezelf heb ik er dan ook vertrouwen in dat ik snel terug de juiste golf te pakken heb.
Ik vraag me wel af wie er nog zo'n "rampenplan" voor zichzelf heeft klaarliggen?
Jij?

Kijk naar mij, en ik zeg je wie je bent.

Het was weeral een tijdje geleden sinds ik nog eens met Jitte (één van de dochters) in de fietskar was gaan joggen. We zullen weer een opvallende verschijning geweest zijn, want een jogger die een kar voortduwt waarin een meisje zit dat helemaal als prinses verkleed is (compleet met schmink en roos prinsessenkleed), dat zie je niet elke dag voorbij komen. Ik zag dan ook weer zeer typerende reactie's  opduiken van de mensen die mijn pad kruisten.

Ruwweg kan ik ze in 5 groepen verdelen:

1) De gefocuste onderweg-zijnder

Mensen die veel te druk bezig zijn met zichzelf, en daarom geen oog hebben voor hun omgeving of wat er zich rond hen afspeelt. In veel gevallen zijn zij gefocust en doelbewust onderweg van punt A naar B, en merken dan ook nauwelijks de voorbij strollende prinses. Een gefronste blik en een licht negatieve attitude gaan hier meestal goed mee samen. Het bereiken van hun doel zal hen hoogstwaarschijnlijk meer voldoening geven dan de weg er naartoe.

2) De verwonderde negatievo

Zij merken onze opvallende verschijning wel op, en blijven er soms zelfs even voor staan. Zij hebben dus zeker oog voor wat er rond hen afspeelt. Alleen reageren ze op een overweldigende negatieve manier. Meestal met een houding, blik of uitspraak in de zin van "zucht, zucht, zucht... menen ze dat nu...wat gaan ze nog allemaal uitvinden...zucht, zucht, zucht".

Ik denk dat het leven voor deze mensen bijzonder zwaar valt. Het zal een opgave zijn om je zo elke dag uit bed te slepen. Voor hen zou "happiness" en "bewust aan je geluk werken" een bijzonder innoverende gedachte zijn.

3) De negerende geïnteresseerde

Deze groep vind ik persoonlijk de grappigsten. Zij doen alsof ze een 'gefocuste onderweg-zijnder' zijn, maar stiekem zitten ze keihard te lonken vanuit hun ooghoeken, en genieten ze in zichzelf van wat ze zonet zagen.

MAAR...deze groep heeft een bijzondere uitdaging: vooral aan niemand laten merken dat ze kijken of genieten! Keep the cool...

4) De openlijke genieter

In tegenstelling tot de 'negerende geïnteresseerde' geeft de 'openlijke genieter' z'n ogen de volle kost en geniet van het schouwspel. Voor hen stopt de tijd even door dit moment van vertedering (wat nog extra kracht wordt bijgezet door een lieflijk meisjeslachje van Prinses Jitte).

Een brede glimlach (meestal naar Jitte) en een bemoedigende knipoog (meestal naar mij) maken het geheel compleet.

5) De uitbundige enthousiasteling

Deze personen maken van onze passage een echt feestje. Ze stoppen, zwaaien, toeteren, juichen, moedigen ons aan, en praten er na onze passage onderling nog over verder.

Ze geven ons een bijzonder leuk gevoel, en plukken zelf weer een mooi verhaal om aan hun volgende ontmoeting door te geven.

Herken je deze groepen?

Ik vraag me dan ook telkens af of deze indeling representatief zou zijn voor hoe die mensen in het leven staan en hoe gelukkig ze zijn?

De 'gefocuste onderweg-zijnders' wens ik vooral meer rust en aandacht, de 'verwonderde negatievo's' een positievere attitude, en de 'negerende geïnteresseerden' de moed om hun interesse en gevoel meer naar buiten te brengen.

Tot welke groep zou jij (willen) behoren?

Deel het als 'comment'!

Dromen hoeven niet super-overweldigend-mega-spectaculair te zijn.

Wanneer heb je nog eens iets gedaan waar je als kind over droomde?

De zomers zijn niet altijd even prachtig als wat we nu mogen beleven.

Als kind is het dan ook niet altijd even evident om 2 maanden vakantie door te komen als het weer maar druilerig is. Gelukkig is er in juli steevast de Tour de France die in weer of geen weer voor opluistering zorgt.

Als kind was ik dan ook een trouwe volger van de Tour. Bij slecht weer iets intensiever dan tijdens een stralende zomer.

Vooral op de regenachtige dagen droomde ik dan weg bij de hete en zonovergoten Tour-taferelen, en bedacht me hoe bijzonder het zou om zo'n passage van het grote wielercircus 'in het echt' mee te maken.

Het is er nooit van gekomen...

Tot gisteren!

Maandag 6 juli 2015: de 3e etappe vertrekt vanuit Antwerpen!

Een unieke kans om het ganse gebeuren vanaf de eerste rij mee te maken: de uitgebreide reclamekaravaan, de voorstelling van de renners, de rennersbussen, en natuurlijk de renners die hun rit aanvatten (en die je dan nog rustig ziet voorbij komen in plaats van dat ze tegen een sneltreintempo voorbij razen).

Toen de ambiance van de reclamestoet voorbij kwam bij 26°C in het zonnige Antwerpen, realiseerde ik me plots terug dat dit iets was waar ik als kind wel meermaals over gedagdroomd had.

Een bijzondere ervaring om iets mee te maken dat eigenlijk al heel lang op m'n verlanglijstje stond (het stond er al zo lang op dat ik het eigenlijk vergeten was dat het er op stond...).

Een nog bijzonderdere ervaring om dat gevoel dan ook direct te kunnen delen met Tjorben en Jitte die zichtbaar genoten van het grote spektakel!

Weet jij nog waar je als kind over (dag)droomde?

En heb jij dat al kunnen realiseren?

Zeker doen! Het voelt fantastisch!