Opgepast, altruïsme in je bedrijf!

Ik beken, soms ben ik een altruïst!
Ik pleit schuldig, soms geef ik puur omwille van het geven.

Zo had ik voor The Happiness Factory de eindejaarsactie bedacht om van 6 december tot en met 24 december elke dag een daad van onvoorwaardelijk geven te verrichten. Puur omwille van het geven, en in de hoop dat anderen mijn voorbeeld zouden volgen om zo de wereld weer een heel klein beetje mooier te maken.

Mijn adviseurs vonden het geen goed idee.
Tot wie richt je je? Hoe gaat je doelgroep hier beter van worden? Welk business/marketing resultaat tracht je hiermee te bereiken? Gaat het je niet veel te veel tijd vragen, tijd die je beter in nuttigere dingen kan steken?

Allemaal heel terechte vragen, en puur business-matig is het misschien niet de beste keuze.
Maar weet je wat? IK DOE HET TOCH! :-)

Puur omwille van het geven, puur omwille van het geluk dat opgewekt wordt wanneer je anderen iets geeft of schenkt.
Als jolige afsluiter van het jaar. Als spel in het grotere business-spel.

Want moet het altijd allemaal serieus zijn?
Kunnen we niet eens gewoon voor elkaar zorgen?

Als coach werk ik permanent aan het sterker en groter maken van mijn cliënten. 'Ruwe diamantjes' waar heel veel potentieel in zit, maar die nog net een stapje verder mogen gaan om echt te schitteren.
En daar zie ik dit ook in passen. Want het vraagt best wel lef om de gebaande paden te verlaten en eens helemaal vanuit een andere hoek, heel altruïstisch, je collega, vriend of familielid te verrassen met een kleinigheidje, puur omwille van het plezier van het geven.

Durf jij de verbaasde blikken aan wanneer je zomaar iemand expliciete aandacht en een écht luisterend oor schenkt?
Durf jij de verwondering en dankbaarheid aan van een compleet willekeurig persoon die je zomaar op straat gaat helpen wanneer je hem/haar met iets ziet sukkelen?
Durf jij helemaal uit je comfortzone te kruipen om in al je kwetsbaarheid een dierbaar persoon écht te bedanken?

Durf jij het aan om de gebruikelijke samenwerking met je collega's eens helemaal anders te maken, en diep altruïsme in te voeren in je bedrijf?

Ik hoop dat je het experiment aandurft en meedoet met m'n eindejaarsactie!
Geven om te geven, ook professioneel!

Opgepast, altruïsme in je bedrijf!

Ik beken, soms ben ik een altruïst!
Ik pleit schuldig, soms geef ik puur omwille van het geven.

Zo had ik voor The Happiness Factory de eindejaarsactie bedacht om van 6 december tot en met 24 december elke dag een daad van onvoorwaardelijk geven te verrichten. Puur omwille van het geven, en in de hoop dat anderen mijn voorbeeld zouden volgen om zo de wereld weer een heel klein beetje mooier te maken.

Mijn adviseurs vonden het geen goed idee.
Tot wie richt je je? Hoe gaat je doelgroep hier beter van worden? Welk business/marketing resultaat tracht je hiermee te bereiken? Gaat het je niet veel te veel tijd vragen, tijd die je beter in nuttigere dingen kan steken?

Allemaal heel terechte vragen, en puur business-matig is het misschien niet de beste keuze.
Maar weet je wat? IK DOE HET TOCH! :-)

Puur omwille van het geven, puur omwille van het geluk dat opgewekt wordt wanneer je anderen iets geeft of schenkt.
Als jolige afsluiter van het jaar. Als spel in het grotere business-spel.

Want moet het altijd allemaal serieus zijn?
Kunnen we niet eens gewoon voor elkaar zorgen?

Als coach werk ik permanent aan het sterker en groter maken van mijn cliënten. 'Ruwe diamantjes' waar heel veel potentieel in zit, maar die nog net een stapje verder mogen gaan om echt te schitteren.
En daar zie ik dit ook in passen. Want het vraagt best wel lef om de gebaande paden te verlaten en eens helemaal vanuit een andere hoek, heel altruïstisch, je collega, vriend of familielid te verrassen met een kleinigheidje, puur omwille van het plezier van het geven.

Durf jij de verbaasde blikken aan wanneer je zomaar iemand expliciete aandacht en een écht luisterend oor schenkt?
Durf jij de verwondering en dankbaarheid aan van een compleet willekeurig persoon die je zomaar op straat gaat helpen wanneer je hem/haar met iets ziet sukkelen?
Durf jij helemaal uit je comfortzone te kruipen om in al je kwetsbaarheid een dierbaar persoon écht te bedanken?

Durf jij het aan om de gebruikelijke samenwerking met je collega's eens helemaal anders te maken, en diep altruïsme in te voeren in je bedrijf?

Ik hoop dat je het experiment aandurft en meedoet met m'n eindejaarsactie!
Geven om te geven, ook professioneel!

Opgepast, altruïsme in je bedrijf!

Ik beken, soms ben ik een altruïst!
Ik pleit schuldig, soms geef ik puur omwille van het geven.

Zo had ik voor The Happiness Factory de eindejaarsactie bedacht om van 6 december tot en met 24 december elke dag een daad van onvoorwaardelijk geven te verrichten. Puur omwille van het geven, en in de hoop dat anderen mijn voorbeeld zouden volgen om zo de wereld weer een heel klein beetje mooier te maken.

Mijn adviseurs vonden het geen goed idee.
Tot wie richt je je? Hoe gaat je doelgroep hier beter van worden? Welk business/marketing resultaat tracht je hiermee te bereiken? Gaat het je niet veel te veel tijd vragen, tijd die je beter in nuttigere dingen kan steken?

Allemaal heel terechte vragen, en puur business-matig is het misschien niet de beste keuze.
Maar weet je wat? IK DOE HET TOCH! :-)

Puur omwille van het geven, puur omwille van het geluk dat opgewekt wordt wanneer je anderen iets geeft of schenkt.
Als jolige afsluiter van het jaar. Als spel in het grotere business-spel.

Want moet het altijd allemaal serieus zijn?
Kunnen we niet eens gewoon voor elkaar zorgen?

Als coach werk ik permanent aan het sterker en groter maken van mijn cliënten. 'Ruwe diamantjes' waar heel veel potentieel in zit, maar die nog net een stapje verder mogen gaan om echt te schitteren.
En daar zie ik dit ook in passen. Want het vraagt best wel lef om de gebaande paden te verlaten en eens helemaal vanuit een andere hoek, heel altruïstisch, je collega, vriend of familielid te verrassen met een kleinigheidje, puur omwille van het plezier van het geven.

Durf jij de verbaasde blikken aan wanneer je zomaar iemand expliciete aandacht en een écht luisterend oor schenkt?
Durf jij de verwondering en dankbaarheid aan van een compleet willekeurig persoon die je zomaar op straat gaat helpen wanneer je hem/haar met iets ziet sukkelen?
Durf jij helemaal uit je comfortzone te kruipen om in al je kwetsbaarheid een dierbaar persoon écht te bedanken?

Durf jij het aan om de gebruikelijke samenwerking met je collega's eens helemaal anders te maken, en diep altruïsme in te voeren in je bedrijf?

Ik hoop dat je het experiment aandurft en meedoet met m'n eindejaarsactie!
Geven om te geven, ook professioneel!

Wees niet bang voor de boze wolf

Voor een trainingsloopje moest ik even over een slechter verlicht pad door wat weilanden en een stukje bos. 2 dames stonden aan het begin van het paadje, met de fiets aan de hand, hevig met elkaar in gesprek. Ik vermoed dat het moeder en dochter was. Waar het precies over ging, kon ik niet ontcijferen, maar toen ik er voorbij liep, hoorde ik de oudste van beide zeggen: "Als diene mens hier kan doorlopen, kunnen wij er toch ook wel door fietsen!".
Ze zijn me echter nooit gevolgd of voorbij gereden.

De eerste keer dat ik angst van zo dichtbij kon vaststellen. Moeder en dochter die het blijkbaar te risicovol vonden om 's avonds over een minder verlicht stukje weg te rijden.
Erg toch dat zulke gesprekken een realiteit zijn.

Dat angst leeft in een wereld die overspoeld wordt door terrorisme, onduidelijke oorlogen, en allerlei onzekerheden (zoals ontwaken in een Trump-wereld), wist ik ergens wel, en toch blijft het bijzonder confronterend om die angst van zo dichtbij te voelen omwille van een simpel paadje.

Jammer, want gelukkig leven, is vrij kunnen leven. Vrij van angst.

Angst kan allerlei vormen aannemen, en is zeker ook in het professionele leven een feit.
Angst dat je niet goed genoeg bent of tekort schiet.
Angst dat je ver- of beoordeeld zal worden.
Angst om ten volle voor jezelf op en uit te komen.
Angst om echt te creëren en in de wereld te zetten datgene waar jij voor staat.
Angst om succesvol of gelukkig te zijn (vanuit de gedachte dat het onmiddellijk zal verdwijnen vanaf je het hebt).

Angst houd je vooral tegen, en onderdrukt je. En zolang jij er niet in slaagt om je diepst gewortelde angsten te overstijgen, zal je altijd onderdrukt blijven.
Zelf-sabotage.

Als je er geen prioriteit van maakt om je onderhuidse, misschien zelfs onbewuste, angsten weg te werken, zal er altijd iets blijven knagen, en zit je op een pad recht richting burn-out.
Want gelijk hoeveel moeite je dan ook doet, hoeveel uren je ook investeert, of hoe hard je ook werkt, als er angsten zijn die je pad blokkeren, zelfs maar een heel klein beetje, zal je altijd blijven worstelen om de impact of vrijheid te creëren die jij echt verdient!


Wil je hier meer over weten, of verder verkennen hoe jij jezelf afremt in je professionele leven, dan is het Happy Business programma van The Happiness Factory misschien wel iets voor jou.
Neem alvast contact met me op, en dan kunnen we de mogelijkheden verkennen.

Het mysterie van de vuilbak

Een tijdje geleden viel het mij plots op dat ik in onze buurt op alle vuilbakken 2 groene strepen zag verschijnen. 2 op de voorkant, en 2 op de achterkant, daar waar de openbare vuilbakken tot dan toe altijd gewoon grijs waren geweest.
2 intrigerende groene strepen die mij in zekere zin wel konden boeien. Waarom werden ze plots op alle vuilbakken aangebracht? Zou het een betekenis hebben? Zou het op alle vuilbakken zijn?

Ik begon er steeds meer op te letten, en over gans Antwerpen zag ik de 2 groene strepen opduiken. Overal, behalve op de vuilbak bij ons op het einde van de straat.
Opmerkelijk.
Zouden ze hem toevallig over het hoofd gezien hebben bij het aanbrengen van de strepen? Dan zou het de ophaaldienst toch wel opvallen bij hun volgende ronde, en zou de vergetelheid toch wel snel worden weggewerkt, was mijn aanname. Maar dat bleek niet zo te zijn. We zijn ondertussen al enkele maanden verder, en nog steeds heeft "onze" vuilbak geen 2 groene strepen!
Is dit een vorm van discriminatie? Waarom "onze" vuilbak niet?

Telkens als ik op wandel ga door het Antwerpse, ga ik nu op zoek naar familieleden van "onze" streeploze vuilbak. Misschien staat er ergens nog wel zo eentje. En hoe mooi zou dat zijn, dan is "onze" vuilbak niet meer alleen.
Maar tevergeefs. Nog nergens heb ik een vuilbak gevonden zonder groene strepen.
Soms denk ik dat ik een streeploos familielid heb gevonden, en ontsnapt mij een enthousiast juichje, maar al even snel verdwijnt het enthousiasme terug wanneer dan blijkt dat het eerder om slijtage of vandalisme gaat, maar de vuilbak in kwestie toch wel tot de gestreepte soort behoort.

Ik voel al bijna een soort van medelijden, een diepe vorm van empathie, ten opzichte van "onze" vuilbak.
Ik voel al bijna een soort verontwaardiging. Wat heeft hij misdaan om buitengesloten te worden uit de wereld van de gestreepte vuilbakken?
Ik zou al bijna een actiegroep willen starten om de eenzame situatie van "onze" vuilbak aan te kaarten, en te ijveren voor zijn recht op strepen.

Maar ach, het is toch maar een vuilbak...


Waarom vertel ik dit verhaal?
Wel, omdat het heel veel zegt over mij, over waar ik aandachtig voor ben, over wat mij raakt, en over wat mij drijft.
Gelijkheid en rechtvaardigheid zijn 2 sterke waarden voor mij. Zo sterk dat ze zelfs geactiveerd worden door de ongelijkheid bij vuilbakken.

Waarden zijn dan ook sterke drijfveren. Wanneer je de kracht van je waarden positief kunt inzetten, zorgen ze voor een enorme energie en gedrevenheid. Je werkt aan iets dat groter is dan jezelf. Je krijgt er richting en daadkracht door.

Kiezen voor een waardegedreven leven, is kiezen voor een intens leven. Een leven waarin je jezelf verbindt met je diepste drijfveren, een leven waarin je kunt staan voor datgene wat jou echt gelukkig maakt.

Essentieel is dan natuurlijk wel dat je je waarden kent, en volledig kunt doorleven.
Ken jij die van jou? En slaag je er in om ze elke minuut van de dag in te zetten, te voelen en te doorleven?

Kom anders eens praten met The Happiness Factory, ik breng je graag in contact met jouw waardegedreven leven.

Help, ik heb tijd te kort

We kennen het allemaal wel, tijd te kort hebben. Zoveel zaken die er voor ons liggen, en zo weinig tijd om het gerealiseerd te krijgen.
Ik zou hier een heel verhaal kunnen schrijven over hoe we onze prioriteiten beter kunnen leggen, over hoe we ons time management kunnen optimaliseren, over de patronen en keuzes die ons tot die tijdsbeperking brengen, ...
Maar dat ga ik niet doen. Laten we er eens helemaal anders naar kijken.

Wat als ik je zou vertellen dat het gebrek aan tijd dat je ervaart, nog niet groot genoeg is?
Wat als ik je zeg dat je -zelfs al voel je een acuut tijdsgebrek- nog altijd tijd te veel hebt?

Begin je het al warm te krijgen en licht zenuwachtig te worden? Goed zo, lees dan vooral verder.

Begin deze week stond ik er even helemaal alleen voor. 2 dagen zorgen voor alles: het huishouden runnen, instaan voor het welzijn van onze 4 schatten van kindjes (die tussen net geen 2 en 6 jaar oud zijn), koken, eten, wegbrengen en halen, en tussendoor ook nog m'n business verder uitbouwen.
Het lijkt wel een ideaal scenario voor druk en stress. Maar niets was minder waar. Het waren 2 heerlijke en relaxte dagen.

Het geheim?
De zaken omdraaien. Niet vertrekken vanuit de overvloed van dingen die er dienen te gebeuren, maar wel vertrekken vanuit de tijd die er is.

In een mooie bewoording wordt dit ook wel eens "time boxing" genoemd. De tijd is beperkt, letterlijk afgelijnd, en wat kun je dan opnemen in die beperkte tijd dat het meeste bijdraagt tot datgene wat je wil bereiken?

Als je telkens die dingen opneemt die binnen dat tijdsframe de meeste waarde toevoegen, dan ben je steeds met de juiste dingen bezig, EN maak je de meeste vooruitgang naar het resultaat dat je wil bereiken!

Natuurlijk is het dan zeer belangrijk dat je goed voor ogen hebt wat het dan precies is dat je wil bereiken.

In mijn voorbeeldje: Als ik buiten de gezinsactiviteiten en het huishoudelijke werk nog 2 uur over houdt om aan m'n business te spenderen, dan was het niet moeilijk om die dingen vanuit m'n ToDo-lijst op te nemen die binnen het kader van 2 uur de business het meeste vooruit konden helpen. In dit geval waren dat een paar belangrijke telefoontjes en opvolgingen van klanten.

Als ik meer tijd had gehad, had ik andere dingen kunnen opnemen. Misschien zelfs totaal andere dingen die binnen een ruimer tijdsbestek de business nog meer vooruit hadden geholpen. Maar dat was in deze niet het geval.
Tijdsgebrek is dus eigenlijk niet meer dan een flauw excuus voor het niet maken van de juiste keuzes gebaseerd op waardecreatie binnen een bepaald (tijds)frame.
Een ToDo-lijst is dan ook niets meer dan een vergaarbakje van mogelijke dingen die je zou kunnen opnemen.

Als je een gebrek aan tijd ervaart, zou het je dus wel eens kunnen helpen om de tijdsgrenzen nog scherper te zetten. Want dat zal je dwingen om nog bewuster stil te staan bij de keuze van welke activiteiten binnen die beperkte tijd het meeste waarde toevoegen.

Benieuwd wie nog zo naar zijn ToDo-lijst en tijdsbesteding kijkt! :-)


Als je hier verdere vragen bij hebt, of voor jezelf duidelijk wil krijgen welke resultaten je nu echt wil nastreven, dan ben je altijd welkom voor een gesprek om daar eens verder op door te pakken.
Zo'n gesprek aanvragen, kan hier.

Slimmer zaken doen? Speel in op je frequentie!

Op 17 april 2016 liep ik mijn eerste marathon. Een bijzondere ervaring die toch wel helemaal anders is uitgedraaid is dan wat ik voor ogen had (klik hier voor het volledige verhaal).
Vreemd dat het zo verlopen is, want ik had er mezelf nochtans een jaar lang op voorbereid, en ik was helemaal overtuigd dat ik er klaar voor was.

Achteraf is het altijd eenvoudig om te analyseren wat er is misgelopen in de voorbereiding.
Die zaken heb ik ondertussen bijgeschaafd, waardoor ik nu veel "slimmer" train.
Het resultaat zal hopelijk navenant zijn. Dat weten we op 23 april 2017 bij m'n volgende marathonpoging :-)

Dat anders en "slimmer" trainen, wekt weer allemaal nieuwe inzichten op.
Zo heb ik tijdens een van mijn trainingsloopjes, volgende 'formule' samengesteld:

Snelheid = Kracht x Frequentie x Omstandigheden

Sinds deze formule in m'n hoofd zit, ben ik er helemaal van doordrongen en zie ik overal mogelijkheden om ze toe te passen!
Deze formule is uiteraard van toepassing op het lopen.
Deze formule blijkt ook helemaal te kloppen in het wielrennen.
Deze formule is zelfs volledig bruikbaar op je eigen business of bedrijfsactiviteit!

Laat me de factoren toelichten:

• Snelheid: Dit spreekt voor zich: de snelheid waarmee je vooruitgang wil maken. In het lopen of wielrennen is dat uiteraard je echte fysieke snelheid. Meer zakelijk geredeneerd, is dit de figuurlijke snelheid waarmee je de zaken laat evolueren en vooruit laat gaan.
• Kracht: Tijdens het lopen verhoogt je hartslag hoofdzakelijk door de kracht die je naar je benen en voeten brengt om je passen te maken. Hoe groter je je passen wil maken, hoe meer je zal moeten uitduwen, en dus hoe meer kracht het je kost. Hoe groter de belasting voor je lichaam, hoe hoger de hartslag.
  In het fietsen is dit de kracht die je op je pedalen zet.
  In het zaken doen, is dit wat je werkelijk doet: het uitvoeren van je job. Bijvoorbeeld: het lesgeven, het leveren van de service, het plegen van de interventie, het gesprek aanknopen,...
• Frequentie: Deze spreekt ook weer meer voor zich, en is de frequentie (het ritme) waarmee je het krachtelement inzet. In het lopen: hoeveel passen je zet per minuut.
  In het fietsen: hoeveel omwentelingen je maakt per minuut.
  In het zakelijke: hoeveel keer -bv per dag- je jouw job gerelateerde inspanning levert.
  Het eigenaardige is dat frequentie op zich je hartslag niet bijzonder veel zal beïnvloeden. De inspanning komt voornamelijk vanuit het kracht-element.
• Omstandigheden: De dingen die om je heen gebeuren. In het lopen of het fietsen wordt het bijvoorbeeld moeilijker als het bergop is of met tegenwind. In je business kunnen er macro-economische aspecten meespelen waar je zelf niet zo heel veel vat op hebt.
  Deze omstandigheden kunnen gunstig zijn, of kunnen tegen werken.

Om je snelheid zo hoog mogelijk te houden, heb je dus 3 parameters om mee te "spelen". De omstandigheden heb je zelf niet zo heel sterk in de hand, dus blijven er nog 2 elementen over om bewust op te sturen.

Het valt me op dat in de meeste gevallen vooral met het kracht-element wordt gespeeld: meer of minder inspanning leveren. We moeten een tandje bijsteken, dus zullen we eens extra hard beuken. Of het is vakantie, en dan gaat de riem er helemaal af.

Maar het gaat niet enkel over de snelheid, het gaat ook over het volhouden. Bij lopen of fietsen moet je om lang vol te houden dan ook bewust je hartslag laag houden. In het zakelijke kun je je hartslag minder als referentie nemen. Nochtans speelt wel dezelfde uitdaging: je moet het ook daar kunnen volhouden. En dan enkel met het kracht-element spelen, is misschien niet altijd de slimste weg.

Neem nu Chris Froome, hij rijdt met een bijzonder klein verzetje de bergen van de Tour de France op. De omstandigheden zijn ongunstig (bergop rijden). Enkel harder op de pedalen stampen zal hem niet helpen, want dat kan niemand volhouden. Het kracht-element verminderen en bijgevolg de snelheid laten zakken, is voor hem ook geen optie.
Hij speelt dus met zijn frequentie. Door het kleine verzetje kan hij het kracht-element laten afnemen, de frequentie opdrijven, en zo toch met hoge snelheid de berg op rijden. Daar zit blijkbaar zijn optimum.

De vraag die je jezelf kunt stellen in je eigen business-activiteiten is dan ook waar jouw optimum ligt.

Zijn de omstandigheden gunstig of net afremmend?

En afhankelijk daarvan, ga je dan net meer op kracht spelen, of toch de frequentie aanpassen?

Een paar concrete voorbeelden:

• Het is volop zomer, en er zijn zeer veel mensen op vakantie. Niet echt een gunstige periode om nieuwe klanten te vinden. Je kan dan heel sterk op het kracht-element gaan spelen, zijnde datgene doen wat je moet doen om nieuwe klanten te vinden, zoals bijvoorbeeld social media posts, mailings, netwerken,... Maar als de omstandigheden niet gunstig zijn om bijvoorbeeld naar netwerk-events te gaan (omdat het hoogzomer is, en er geen georganiseerd worden), dan zal het je al snel veel energie kosten om daar toch zeer hard op te blijven inzetten.
  Misschien doe je er dan wel beter aan om je kracht-element (het netwerken in dit voorbeeld) te verlagen, en de frequentie op te drijven. Stel je maar eens voor hoeveel personen je zou kunnen ontmoeten aan het zwembad van je vakantiebestemming, door meer korte contacten te hebben (frequentie omhoog, kracht-element omlaag).
• Je zit in een situatie waar je zelf zeer moe en bijna uitgeblust bent door het harde werken. Het kracht-element was dus duidelijk heel hoog in de afgelopen periode, want je bent er letterlijk moe van geworden. Stel dat de omstandigheden niet wijzigen, hoe kun je dan toch die snelheid zo hoog mogelijk houden?
  Door het kracht-element te beperken, en de frequentie op te drijven. Minder intens de zaken opnemen, jezelf meer recuperatie gunnen, en het allemaal wel met een zeer hoge regelmaat opnemen.
• Je moet een taak afwerken die maar blijft aanslepen en je krijgt de concentratie niet te pakken om het in één keer af te werken. Opnieuw blijven de omstandigheden hetzelfde. Opnieuw kun je hier het kracht-element verminderen en de frequentie opdrijven. Wat in dit geval betekent: hak de taak in kleine stukjes die je met hoge frequentie afhandelt, en tussendoor wel de nodige rust- en recuperatiemomenten inlassen.

Je ziet het, in veel gevallen kun je je snelheid gelijk houden -zelfs als de omstandigheden ongunstig zijn- door vooral in te spelen op de frequentie en het kracht-element af te bouwen.

Slimmer trainen, slimmer zaken doen, slimmer werken? Dan ligt er nog veel te ontdekken in de frequentie!

Iets om over na te denken en te ontdekken hoe het bij jou werkt.

Contacteer me dus gerust om je inzichten en bedenkingen te delen!

Wat is coaching?

In essentie ben ik een coach. Ik noem mezelf echter liever 'Clarity Creator'.
Coaching en het vak van coach zijn zo'n ruime begrippen en kunnen zo ruim geïnterpreteerd worden, dat je uiteindelijk nog niet weet wat het is.
Kijk maar eens in een willekeurige vacaturekrant: "Team Coach", "HR Coach", en vele varianten.
Rijd je over de autostrade, dan zie je plotseling een "Luxury Coach".

Dus wat is "coaching" eigenlijk?

Paul Van den Bosch (de (ex-)"coach" van Sven Nys) omschrijft het kort en bondig:

"Een coach is iemand die mensen groter maakt"

Een andere definitie die je via het internet kan terugvinden, luidt als volgt:

"Coaching legt de nadruk op het vergroten van de persoonlijke effectiviteit om doelen te bereiken en succesvol te zijn, en niet zozeer op het oplossen van een problematische situatie. Coaching is veranderingsgericht en 'action based'."

Met beide uitspraken ben ik het sterk eens.
En zelfs al is het goed omschreven, het zullen zeker geen sluitende definities zijn voor wat coaching nu precies is.

Ik denk dan ook dat de vraag niet zozeer zou moeten gaan over "Wat is coaching?" in z'n algemeenheid, maar veeleer over "Wat is coaching, voor mij?".

Hierbij alvast hoe ik dagelijks invulling geef aan het begrip 'coachen', en hoe ik het met mijn coachees tot uiting breng:

• De wil om te slagen: We werken vanuit een bubbel van positiviteit om de dingen mogelijk te maken. Ik kijk dus eerder naar de kansen dan naar de belemmeringen, naar de dingen die wel mogelijk zijn in plaats van wat niet mogelijk is. Datzelfde verwacht ik ook van jou, als coachee.
  Je droom/doel realiseren zal nu eenmaal niet altijd van een leien dakje lopen. Het zal wel eens hard en lastig worden. Zou het dat niet zijn, dan had je het hoogstwaarschijnlijk al veel eerder behaald, en had je geen coaching nodig.
  Helemaal in de wil om te slagen stappen heeft te maken met 2 zaken:
  
  • Doorzettingsvermogen: niet onmiddellijk de handdoek in de ring gooien wanneer het lastig wordt; af en toe een klein beetje 'pijn' voelen en toch doorgaan; 100% commitment, 100% toewijding. Je moet je droom/doel écht willen waarmaken, en dan loop ik heel graag en heel de weg naast je om het mogelijk te maken.
  • Exploreren en experimenteren: Sommige zaken zullen niet vanaf de eerste keer lukken, en dat is helemaal prima! Zolang je maar blijft zoeken en verkennen wat er dan wel werkt. En wanneer je wel doorbraken realiseert, zal ik je met plezier nog verder uitdagen om nog meer te verkennen, want misschien bestaan er nog wel andere wegen...
• Volledige openheid: Ik ben er als coach, niet als vriend, niet als collega. Als coach sta ik voor volledige openheid, wat maakt dat ik je altijd alles zal teruggeven wat ik zie, hoor en voel. Die openheid hoef jij ook te hebben. Het is tenslotte jouw coachingstraject. Geef dus altijd aan hoever we kunnen/mogen gaan, welke richting er op dat moment voor jou het belangrijkste is, en/of (en waar) je iets mist. Jij bepaalt de grenzen, zowel naar boven als naar onder.
  Er is slechts één openheid die ik beperk: de openheid naar buiten. Alles wat er tussen ons gezegd en besproken wordt, blijft tussen ons. Daar primeert de psychologische veiligheid en de ethiek boven de openheid. Datzelfde vraag ik ook aan jou. Veel van de elementen van het traject zullen specifiek op jou afgestemd zijn. Zonder die context verliest het grotendeels zijn waarde of kan het heel wat gefronste wenkbrauwen oproepen. Gooi jouw inzichten dus niet zomaar te grabbel.
  Bovendien werk ik altijd vanuit een 'gentlemen's agreement'. Ook daar is volledige openheid en respect naar elkaar van het hoogste belang. Laat ons die openheid en dat respect dan ook altijd bewaren.
• Leven in een wereld van afspraken: Verwachtingen zijn een sluipende moordenaar voor een goede coachingsrelatie. Elke verwachting die ik voel, zal ik met jou trachten om te vormen in een gedragen afspraak. Ik vraag jou om hetzelfde te doen.
  Tegelijk sluit dit de cirkel, want als we een afspraak maken, dan committeren we ons er volledig en voor de volle 100% aan. En zo zijn we terug bij de eerste bullet: volledig commitment, en wanneer een van ons zich nog niet helemaal klaar voelt om vol voor de afspraak te gaan, blijven we zoeken en exploreren waar we wel volledig achter staan.

Spreekt dit je aan, lees dan ook zeker voort wat mij persoonlijk als coach typeert: http://www.thehappinessfactory.be/The-Happiness-Factory-Achter-De-Schermen.shtml#Dennis

Spreekt het je nog steeds aan? Laten we dan een afspraak prikken en verkennen wat jouw doel/droom precies inhoudt, en hoe we dat tot werkelijkheid kunnen maken!

Leven volgens je waarden (en de keerzijde daarvan)

Tjorben ging vandaag op uitstap met z'n klasje. Daarvoor hadden de juffen van de derde kleuterklas gevraagd om zeker al om 8u30 in de klas te zijn.
Wij 's ochtend goed voortgedaan, en mooi op tijd naar school. Om 8u25 stonden we aan de schoolpoort ... met nog tientallen andere ouders en kleuters. De school was blijkbaar nog niet open.
Dan maar 5 minuutjes wachten totdat om 8u30 de schoolpoort open ging.
Even aanschuiven vooraleer we met z'n allen door de schoolpoort heen kwamen, nog eventjes naar het klasje stappen, en ten laatste om 8u35 waren we daar. Maar geen juf te zien. Een verlaten klasje met een tiental wachtende ouders en kleuters in de gang.
Vreemd, wat we moesten toch zeker op tijd zijn...
Goed, nog even wachten, en enkele minuten laten kwam de juf de gang in. Zonder aarzelen begon ze met een typisch cliché verwijtend juffenstemmetje de ouders toe te spreken: "We hadden gevraagd om om 8u30 in de klas te zijn".
Omdat ik op dat moment toevallig het dichtst bij de juf stond, antwoordde ik rustig en spontaan: "We waren allemaal op tijd, maar stonden buiten te wachten want de deur was nog dicht."
Waarna de juf zonder aarzelen verder ging: "De deur was al lang open! Op tijd komen is voor ons belangrijk om op tijd te kunnen vertrekken, voor jullie is dat misschien niet zo, maar voor ons wel!".

Deze ene zin was er voor mij te veel aan. Het bloed steeg naar mijn hoofd, en ik voelde het intern koken.
De juf had (hoogstwaarschijnlijk zonder het zelf te beseffen) een paar van mijn belangrijkste waarden met één zin vertrappeld. Gelijkheid, respect, evenwaardigheid, eerlijkheid en luisterbereidheid werden allemaal compleet genegeerd. En een kenmerkend iets van kernwaarden is dat het je compleet de gordijnen in jaagt wanneer ze niet gewaardeerd worden.
Bij deze dus de bevestiging dat deze waarden dan ook echt wel belangrijk voor mij zijn.

Op dat moment heb ik het kunnen wegslikken (ook in het belang van de aanwezige kinderen), maar het had daar evengoed tot een hevige discussie kunnen opflakkeren.
Ik hecht nu eenmaal veel belang aan mijn persoonlijke waarden, omdat het deze waarden zijn die mij helpen om elke dag een goed persoon te zijn en mij uitdagen om telkens beter te worden. Het zijn ook deze waarden waar ik mijn business op stoel, en waarde-gedreven leven en waarde-gedreven organisaties opbouwen is dan ook wat heel regelmatig terugkomt in mijn werk.

In de gang had ik het weggeslikt, achteraf merkte ik wel dat het nog aan me bleef kleven. Het leidde me af, en ik kon er geen rust in vinden.
Wanneer er zo iets aan je blijft kleven, is dat voor mij het signaal dat je er iets mee moet.
En dat heb ik dan ook gedaan. Het weg mediteren lukte niet, het analyseren en overdenken bracht me alleen maar meer in de situatie. Het transformeren naar iets positiefs en er een les/inzicht uit creëren door er deze blog over te schrijven, heeft me wel geholpen.

~diepe ademhaling~

~diepe zucht~

En nu ervaar ik een sterk gevoel van mededogen tegenover de juf. Het zal best lastig zijn voor haar om zo in het leven te staan, om de wereld altijd te aanzien alsof hij bestaat uit vijfjarige kleuters waarbij zijzelf de enige verantwoordelijke persoon is. Weinig luisterbereidheid hebben, en vooral uitgaan van de schuld ipv de onschuld van iemand, zal zeer vermoeiend zijn.
Ik wens de juf dan ook, zeer echt, oprecht en met veel warmte, het inzicht dat direct oordelen niet altijd de beste weg is. Dat een simpele vraag stellen een hele andere ervaring kan doen ontstaan, en dat ze door de andere ervaring veel meer geregeld en voor mekaar kan krijgen (ook bij onverantwoorde ouders) dan door er direct op in te hakken.

~zucht van verlichting~


Reflectieve vragen voor jezelf:

• Wat jaagt jou compleet de gordijnen in en laat jou helemaal door het lint gaan?
  Koester dat, want dat is een belangrijke waarde die je nog dikwijls -in positieve zin- jouw eigen weg zal wijzen!
• Kun je het bij jezelf merken wanneer er iets aan jou blijft kleven? En wat doe je er dan mee? Mediteer je het weg? Analyseer en reflecteer je op de situatie? Schrijf je het van je af?
  Wat je er precies mee doet, is niet zo belangrijk. Zolang het voor jou maar helpt, en dat je er iets mee doet.
• Ben jij in staat om afstand te nemen van een situatie die aan jou blijft kleven, en er een diepgeworteld gevoel van mededogen voor te krijgen?
  Dat maakt jou sterker, en wanneer je het uitspreekt ook de andere betrokken persoon.

Wil je meer verkennen en uitwisselen rond het waarde-gedreven leven en/of waarde-gedreven ondernemen?

Contacteer me dan (klik hier), ik ga daar heel graag het gesprek met jou over aan!

Kan jij 1000 maal falen?

We kennen allemaal wel de motiverende quotes die ons stimuleren om te blijven doorzetten en te blijven gaan, ook wanneer het tegen steekt, ook wanneer het maar niet wil lukken.
De uitspraken van Michael Jordan - de basketbal-legende - zijn daar een mooi voorbeeld van:

"I have missed more than 9000 shots in my career. I have lost almost 300 games. 26 times I've been trusted to take the game winning shot and missed.
I've failed over and over and over again in my life...
And that is why I succeed."

Zo'n inspirerende quote heeft dan misschien wel de kracht om op korte termijn je weer even op pad te krijgen, maar er is niets zo inspirerend als een écht voorbeeld voor je eigen ogen zien ontstaan.

Hierbij een verhaal van 1000 mislukkingen:


Ongeveer 10 dagen geleden waren we met het ganse gezin op een tuinfeestje. Er stonden verschillende spelletjes opgesteld om de kinderen te entertainen.
Zo stond er ook een badminton net opgesteld.
Tjorben, m'n zoontje van net geen 6 jaar, was best wel gefascineerd door het badmintonspel van de grotere jongens. Eerst zat hij het rustig te bekijken en te bestuderen: hoe werkt dat? wat doen ze precies? Dat waren duidelijk de onderzoeksvragen die hem bezig hielden.

Net na het eten zag hij z'n kans: het badminton spel stond er even verlaten bij. Hij pakte een racket en een pluimpje en begon te oefenen. Natuurlijk niet zo eenvoudig voor een 5 jarige, en na een stevige zwaai met het racket door de lucht, belandde het pluimpje keer op keer terug naast hem op de grond. Niet 1 keer, geen 10 keer, geen 100 keer, maar zeker 1000'den keren.
Hij bleef maar meppen, met af en toe een toevalstreffer.
Dat gaf hem voldoende vertrouwen en zekerheid om papa mee in het spel te betrekken. Ik mocht aan de andere kant van het net staan om - zelfzeker als hij van zichzelf was - de (toevals)treffers terug te slaan.
Langzaamaan zag ik echter wel een bijzondere evolutie ontstaan, en een dikke 3 uur later konden we het pluimpje toch al wel drie keer over en weer spelen!

De volgende dag ging Tjorben zijn doorzettingsvermogen gewoon door. Ditmaal werd onze tuin het speelveld en begon hij opnieuw aan een eindeloze reeks meppen (met een handvol treffers).

Opgeven was duidelijk een woord dat niet in hem op kwam. De moeilijkheidsgraad verlagen, was ook totaal niet aan de orde (hij moest en zou voor de bovenhandse opslag gaan). Van frustratie of ontgoocheling door het keer op keer missen van het pluimpje, was geen spoor te verkennen.
Het enige dat hem heeft doen afremmen (na 2 dagen van meppen), was dat zijn schouderspiertjes toch wel wat stijf werden.

Een prachtig schouwspel waar ik (vanaf de andere kant van het netje) met veel plezier naar heb staan kijken.

Zijn doorzettingsvermogen en zijn ongebreidelde wil om eindeloos te falen deed volgende reflectieve vragen heel natuurlijk opborrelen:

• Wat wil jij zó graag dat je bereid bent om er 1000'den mislukkingen voor door te maken?
• Waaruit haal jij het kleinste greintje succes om na 1000 maal falen er nog eens 1000 mislukkingen bij te doen?
• In welke mate schenk je jezelf de tijd en de ruimte om continu te falen?

Zin om hierop eens verder te reflecteren?

Neem dan contact met me op via The Happiness Factory en we plannen een boeiend gesprek!

Dennis vs Marathon : 1 - 1

Precies één week geleden kon ik mijn startnummer gaan afhalen. De voorbereiding zat erop, het zware werk was gedaan. 347 dagen lang had ik me hierop voorbereid. 118 trainingen afgewerkt, goed voor 1361 trainingskilometer, wat neerkwam op 120 uur en 11 minuten trainingsarbeid. Ik was er klaar voor!
De laatste weken gingen de trainingen zelfs zo goed dat ik al stiekem aan het overwegen was om met een snellere pacer-groep mee te lopen.

Tegelijk begonnen die vrijdag voor de wedstrijd toch ook wel wat zenuwen en twijfels de kop op te steken: was ik er wel echt klaar voor? Hoe zouden die laatste 10 kilometer aanvoelen? Wat als ik nu de dag voor de wedstrijd domweg mijn voet zou omslaan?

Twee dagen later, zondagochtend 9u, stond ik in het startvak. Opzwepende muziek, en met lichte nervositeit. Ik wou nu vooral beginnen met lopen. Nog even met z'n allen aftellen, en daar was het verlossende startschot. De massa trok zich op gang, en het voelde meteen goed. We waren vertrokken, en binnen 42 kilometer en 195 meter zou ik aan de overkant van de Schelde over de finishlijn lopen.

De eerste hindernis werd vlot genomen, door de Waaslandtunnel de Schelde onderdoor. De eerste bevoorradingspost voorbij en langzaam werden de posities ingenomen in de groep. Ik schoof vlot mee op en het tempo lag me prima.
Eerste officiële doorkomtijd na 10 kilometer 54:16. Prima, en ik voelde me sterk. De kilometers telden verder af, en ik kon mooi aansluiten bij een andere loper die met een perfect gelijkmatige cadans liep. Bijzonder handig om in zo iemand z'n spoor te kruipen.
Tweede officiële doorkomtijd na 21,097 kilometer (het halve-marathon punt): 1:52:29. Perfect op schema! En ik voelde nog geen enkel verschijnsel van vermoeidheid.
"Zo gaat het vlotjes..." sprong even door mijn hoofd.

Ik had misschien wat te weinig respect voor mijn iconische uitdager. Een marathon loop je niet zomaar...

3 kilometer later begon plotseling mijn maag te zeuren. Zomaar uit het niets. Een paar honderd meter verder was er geen ontkomen meer aan. Snel naar de kant van de weg, en hupla, daar was de volledige maaginhoud. Vreemd, maar goed, het was er af, dus snel verder lopen.
Enig probleempje: een lichaam heeft vocht nodig om te presteren, en wanneer je net al dat vocht eruit gebraakt hebt, gaat het lichaam snel in protest. Kuitkrampen waren het directe gevolg. Stretchen en terug op gang trekken.
De kuitkrampen dachten daar anders over.
Opnieuw stretchen en heel langzaam terug een loopritme trachten aan te nemen. Dat ging nu wel, maar ik wist dat ik zonder vocht en energie niet ver zou geraken, dus moest ik zien dat ik bij elke bevoorrading mijn reserves terug aanvulde.
De maag was echter nog altijd geen fan van de dranken en voeding die we aangereikt kregen. Dus op 34 kilometer stond ik opnieuw al brakend aan de kant.

Wie ooit al eens 34 kilometer gelopen heeft, weet hoe het lichaam dan aanvoelt, en wie daarvoor ook nog net 2 maal gebraakt heeft, zal me wel begrijpen dat er vanaf dan van lopen niet veel meer in huis kwam. Het was kruipen tot aan de finish.
Een draconisch gevecht tussen lichaam en geest. Een geest die de finishlijn kost wat kost wou halen, een lichaam dat zonder vocht en voedingsstoffen dat niet echt zag zitten.
Op pure wilskracht en doorzettingsvermogen heb ik de laatste kilometers doorgebeten, de braakneigingen weggeslikt, en de pijn van de krampen weggedacht.

Uiteindelijk heeft de geest gewonnen, en ben ik over de finishlijn gelopen.

Ik dacht dat ik de marathon eens eventjes ging bedwingen...hmm, hij heeft me op de knieën gekregen. Maar ook ik heb een kleine overwinning behaald, want ik heb hem - zij het op wilskracht en doorzettingsvermogen - uitgelopen!

Verdict van de strijd:

1 - 1

Wat ik (en ook jij) kan leren uit deze heroïsche strijd:

• Het proces is even belangrijk als het resultaat!
  Kijk ik puur naar het resultaat, dan is de doeltijd niet gehaald, maar ik heb hem wel gefinisht. Dus 50% geslaagd. 50% is echter niet zo schitterend.
  Gelukkig is het veel meer dan dat. Een jaar lang intens hier voor trainen heeft heel wat andere zaken losgemaakt. Zaken die misschien wel veel belangrijker zijn dan gelijk welke tijd, en het wel of niet finishen.
• ik ben nog bewuster met mijn voeding beginnen omgaan, wat heel wat positieve effecten opwekt.
• ik heb mijn levensritme moeten aanpassen om al die trainingen en trainingsuren in de dagen in te passen. Dat nieuwe ritme brengt heel wat voordelen voor mezelf en het gezin.
• ik heb mijn vrouw weten te inspireren om zelf ook terug te beginnen lopen. En als je weet dat onze gemeenschappelijke basis in de atletiek ligt, is dit ook heel goed voor onze relatie!
• En vooral, door de positieve effecten van de voeding, de betere inspanning-ontspanningsbalans, en de positieve uitstraling op het gezin, ben ik mogen en kunnen stoppen met mijn Ménière medicatie die ik al sinds 2012 moest nemen!
• Een klein detail kan een wereld van verschil maken!
  De reden waarom mijn maag is beginnen opspelen tijdens de wedstrijd, is omdat ik in mijn voorbereiding nooit getraind had om koolhydraten op te nemen tijdens het lopen. Mijn lichaam wist dus letterlijk geen weg met de sportdrank en de voedingsstoffen die ik bij de bevoorradingsposten binnen kreeg. Blijkt een beginnersfoutje te zijn. Je moet blijkbaar altijd met exact dezelfde voeding- en drankgewoonten trainen dan wat je op wedstrijd zal doen.
  Een klein foutje dat grote gevolgen heeft gehad. Een klein foutje waar ik nu weer veel uit geleerd heb.
• Het gaat vooral over het willen!
  Tussen de 24 en de 34 kilometer was het vooral het willen verder lopen dat mij heeft vooruit gestuwd. Na de 34 kilometer was het vooral het niet willen opgeven en het willen finishen dat mij op een of andere manier tot aan de finish heeft gebracht.

Wat nu als je deze inzichten toepast op jezelf:

• Wat is er voor jou nodig om nog meer van het proces te genieten?
  Waar kun jij "de weg er naar toe" belangrijker/groter maken dan het "aankomen"?
• Welke details kun jij in jouw situatie nog meer onder controle krijgen?
  Waar kun jij nog net 1% meer doen?
  Waarmee kun jij jezelf blijven voeden tijdens je inspanning?
• Wat houdt jou gaande?
  Waar wil jij écht voor gaan?
  Waarvoor ben jij bereid om een beetje pijn te ervaren?

En als extraatje kan ik nog één inzicht toevoegen: Neem nooit genoegen met hoe het nu is!
Ik had mezelf voorgenomen om na de marathon een week rust te nemen, en in die week rustig na te denken over wat wel of niet mijn volgende uitdaging zou zijn.
In minder dan 48 uur na het finishen was het al beslist: op 23 april 2017 loop ik de marathon opnieuw. (zet het alvast in je agenda)
Ik zal er klaar staan om te kunnen eten en drinken tijdens de inspanning, en met een nog betere en bredere basisconditie.

I will be back!

Bigger, better, bolder!

Hoe gelukkig zijn (en blijven) in een wereld vol terreur, angst, dreiging, ...

OPGELET, een confronterende realiteit in dit bericht!

De kindjes net naar school gebracht na een zeer ontspannen ochtend. Terug wandelend van school richting huis, in een bescheiden lentezonnetje, bedacht ik mezelf hoe compleet relaxed ik was.
Een paar minuten later zag die ontspannen wereld er plots helemaal anders uit. Opgeschrikt door een terroristische aanslag op de luchthaven van Zaventem en later ook in het centrum van Brussel. De beelden en berichten die binnen kwamen ken je wel, maar meestal komen die vanuit delen van de wereld hier ver vandaan. Dit verwacht je niet op amper 40 km van je "veilige" thuishaven, op 20 km van waar je vrouw op dat moment aan het werk is.

Het nieuws raakte me. Diep. En ik werd overvallen met verschillende zinvolheidsvragen:
Wat voor nut heeft het om te werken aan de persoonlijke kracht en het prestatieniveau van mensen wanneer onze basisveiligheid in het gedrang komt?
Wat voor nut heeft het om te praten en te streven naar geluk wanneer er zoveel lijden is?

In één antwoord kan ik alvast houvast vinden:

Er zijn slechts 2 zekerheden in het leven:
A) We zullen allemaal sterven
B) Niemand weet precies wanneer dat zal gebeuren.

Je kunt gevat worden door een auto bij het oversteken van de straat. Je kunt onfortuinlijk van de trap vallen. Je kunt het slachtoffer worden van een terroristische aanslag. Je kunt jezelf domweg verslikken in een mandarijntje en er in blijven hangen.
Dat kan morgen zijn, dat kan overmorgen zijn, dat kan binnen 5 minuten zijn, dat kan binnen 30 jaar zijn.

Dus wat anders is er buiten gelukkig zijn?
Wat anders is de drijfveer om elke dag te leven en te werken?

Wanneer je op elk moment van elke dag weet dat je er alles aan gedaan hebt om gelukkig te zijn, recht in je schoenen staat, goed bent voor jezelf en de mensen om je heen, en je met opgeheven hoofd vooruit kunt kijken, dan maakt de onzekerheid van het einde niets meer uit. Dan heeft angst geen vat meer op jou.

Geniet van elk moment, ten volle, en voor de volle 100% , zelfs wanneer het even tegen zit, zelfs wanneer je niet weet wat de toekomst zal brengen. Leef alsof het elk moment voorbij kan zijn.
Want we kunnen niet alles controleren wat er om ons heen gebeurt, maar we kunnen wel controleren hoe wij reageren op de dingen die rondom ons gebeuren!

Het is misschien een open deur intrappen, maar de waarheid hiervan werd vandaag wel heel levendig geïllustreerd.

Veel geluk,

Dennis.

"If you can dream it, you can do it"

Het is een bekende en motiverende uitspraak van Walt Disney.
Het is trouwens meer dan zomaar een uitspraak. Het is "tested knowledge", want Walt heeft duidelijk bewezen dat het kan ("Always remember that this whole thing was started with a dream and a mouse").

Het is een spreuk van een visionair persoon, die velen al geïnspireerd en geprikkeld heeft.
Het visionaire zit hem trouwens niet zozeer in de persoon, wel in de tastbaarheid van de droom.

Visualiseren, het heel concreet en tastbaar voorstellen van de droom, is een techniek die vooral in de sportwereld wordt toegepast. Hoogspringers die hun aanloop al volledig voor zich zien, nog voor ze één pas gezet hebben. Skiërs die hun afdaling perfect in gedachten hebben. Bobsleeërs die de piste tot in het kleinste detail uit hun hoofd kennen om op elk moment correct te kunnen anticiperen.

Ook ikzelf gebruik deze techniek: ik ben aan het trainen voor mijn eerste marathon, en heb mezelf al tientallen keren over de finishlijn "zien" lopen. En nu ik in mijn laatste voorbereidingsmaand zit, zal ik mezelf nog tientallen keren extra de eindmeet zien bereiken, mezelf nog heel frequent de laatste kilometers zien lopen, en zelfs al meerdere keren de start beleefd hebben.

Er zijn zelfs studies die aantonen dat je spiertoename kan krijgen door jezelf heel tastbaar een spierversterkende oefening in te beelden.

If you can dream it, you can do it.

Dit geldt ook op andere fronten. Wanneer je het jezelf ziet doen, in al z'n facetten, met kleuren, geuren en smaken om de droom helemaal levendig te maken, dan is de kans ook bijzonder groot dat je het resultaat zal bereiken.

Vanuit die optiek is de ontkennende vorm van de uitspraak van Disney misschien zelfs nog krachtiger:

If you can't dream it, you can't do it.

Wanneer je aan iets begint, en je "ziet" het eindresultaat niet, hoe kun je er dan succesvol in zijn?
Als je aan de toekomst bouwt, zonder die toekomst echt te doorleven en tastbaar in de vingers te hebben, hoe weet je dan welke richting je moet opgaan?
Wanneer je bouwt aan je eigen zaak, maar je kan jezelf het eindresultaat niet echt praktisch voorstellen, hoe kan je daar dan op doorpakken?
Wanneer je een presentatie gaat geven, en je voelt op voorhand de reacties van het publiek niet aan, hoe kun je er dan volledig in staan?

Kortom, "dromen" zijn veel meer dan zomaar de vluchtigheid die we er mee associëren.

Wat kun je hier nu concreet mee doen?

Het volgende item dat jij tot een succes wil brengen (een presentatie, een bouwproject, een sportieve uitdaging, een sollicitatie,...), tracht dat item vóór je er aan begint eens in alle diepte te visualiseren:

• Hoe ziet het resultaat eruit?
• Hoe reageert het publiek of de omstaanders?
• Hoe voelt het voor jou om daar te zijn?
• Hoe voelt het succes aan?
• Wat doe jij precies? Welke kledij draag je? Welke woorden gebruik je?
• ... => hoe concreter, tastbaarder en levendiger je het jezelf kunt voorstellen, hoe duidelijker het "droombeeld", hoe groter de kans dat je het zal bereiken.

Laat hieronder als reactie gerust weten wat jouw visualisatie je heeft opgebracht.

En als je graag eens wil komen "dagdromen" bij The Happiness Factory (om bijvoorbeeld je droombeeld nog scherper te krijgen), dan ben je van harte welkom!

Een dag uit het leven bij The Happiness Factory

Op netwerksessies of in het dagelijkse leven krijg ik wel meermaals de vraag:

"...en wat doet u?".

Wel, ik zal de vraag eens héél letterlijk beantwoorden :-)

Zo ziet een dag er uit in het leven bij The Happiness Factory:

6u15 - Fris uit de veren, en klaar voor weer een wonderbaarlijke dag!

7u15 - Ik ga op pad, voor een 'dryrun' van de dauwtrip van 18 maart 2016.

 

8u30 - Iedereen uitzwaaien en ze een mooie dag toewensen.

8u45 - De volgende training in m'n marathonschema afwerken.

10u - Kantoorwerk: telefoons, mails, administratie, en de laatste hand leggen aan de voorbereiding van weer een fantastisch gesprek.

12u - Helemaal klaar om een diepgaand coachingsgesprek af te werken.

14u30 - Even lunchen en tegelijk de voorbereiding voor het volgende gesprek nog eens overlopen.

16u - Weer helemaal klaar voor het volgende diepgaande coachingsgesprek.

20u - De werkdag zit erop en we ploffen ons in de zetel voor een rustige avond.

22u45 - Het licht gaat uit, het kaarsje is op. Het was weer een mooie dag.

Morgen weer zo een...

Het sterkste "support network"

Vorige week had Jitte een vriendinnetje uitgenodigd om bij ons een dagje te komen spelen.
Ikzelf zat nog wat te werken toen de meisjes arriveerden. Slechts enkele ogenblikken later hoorde ik 2 paar voetjes de trap op komen, en Jitte die heel fier tegen haar vriendinnetje zei: "Kom, we gaan eens naar m'n papa kijken."

Hoe fijn is dat! Jitte die zo trots is op haar papa, dat ze me wil voorstellen aan haar vriendinnetje. Mijn papa-hart gloeide.

Een paar dagen laten, lanceerde ik via de Facebook pagina van The Happiness Factory een nieuwe rubriek: 'fellow followers'. Een post waarin ik de persoon die het meest actief is geweest qua 'likes', 'shares', en 'comments' even speciale aandacht geef.
Toen ik de activiteit van januari bekeek, bleek mijn moeder één van de 2 meest actieve personen te zijn.
Ik zat met een dilemma. Kon ik mijn moeder opvoeren als mijn meest actieve fan? Hoe professioneel is dat? Of hoe zielig is dat?

Op dat moment moest ik terugdenken aan het warme vader-gevoel dat Jitte me enkele dagen eerder had bezorgd. De keuze was snel gemaakt: ja, ik zou mijn moeder opvoeren als grootste fan, en ja, ik ben daar oprecht trots op!

Ode aan mijn ouders
Hoe dieper ik er over nadenk, hoe meer ik besef dat mijn ouders eigenlijk de sterkste schakel van mijn 'support network' zijn.

Als een van onze kinderen ziek is, kunnen ze altijd bij mijn ouders terecht. Meer zelfs, toen Tjorben en Jitte noodgedwongen hun carnavalsfeestje op school misten door griep, besloten mijn ouders zich te verkleden en tijdens de ziekenopvang zelf een carnavalsfeestje te organiseren.

Toen de organisatie waar ik een lezing ging geven een steekje had laten vallen door geen projectiedoek te voorzien, was het mijn papa die 15 minuten later met een projectiedoek kwam aandraven.

Als zowel mijn vrouw als ikzelf zitten te worstelen met onze agenda's, zorgen mijn ouders altijd voor een uitweg aan opvang of even inspringen.

Allemaal zaken waar ik bijzonder dankbaar voor ben, maar waar wij onderling eigenlijk nooit echt over praten.
De dankbaarheid is er wel, maar wordt nooit écht benoemd.

Onlangs las ik de quote:

"Ouders bereiden hun kinderen voor op het leven. Kinderen bereiden hun ouders voor op het sterven."

Met die quote in het achterhoofd, voel ik me bijzonder leeg. Waarom zou ik mijn dankbaarheid naar mijn ouders niet sterker uitspreken? Waarom zou ik de kans laten bestaan dat bij een overlijden ik met het slechte gevoel zou achterblijven dat ik hen meer had moeten bedanken?

Nochtans is de dankbaarheid diep en sterk. Dankbaar voor alles wat ze nu doen, maar ook dankbaar voor alles wat ze ooit gedaan hebben. Want in essentie vertrekt alles wat ik vandaag doe, ben en heb allemaal bij hen. Telkens wanneer ik via mijn coachingsinterventies een transformatie van een mensenleven realiseer, staan zij daar eigenlijk mee aan de basis. Hun invloed vloeit verder, in mij, en ook in mijn kinderen, hun kleinkinderen. Mijn ouders hebben onmiskenbaar een steen verlegd in een rivier op aarde, en daar kan ik alleen maar heel zorgzaam en dankbaar voor zijn.

BEDANKT!

En jij? Heb jij ook mensen waarop je altijd kunt terugvallen? En hoe uitgesproken dankbaar ben jij dan ten opzichte van hen?

Hierbij alvast een paar bezinnende vragen die je voor jezelf kan opnemen:

• Hoe ziet jouw 'support network' eruit?
• Hoe expressief dankbaar ben jij naar je 'support network'?
• Durf jij het aan om een 'dankbaarheidsbrief' te sturen naar je 'support network'?
• Is jouw 'support network' iets dat zomaar ontstaan is, of hoe actief stuur je er op?

In deze blog gebruik ik mijn ouders als voorbeeld voor mijn 'support network', maar je kan dat op alle niveau's inzetten, en niet op z'n minst professioneel.

Dus wat leer jij uit dit voorbeeld? En hoe ga jij die inzichten inzetten?

Wil je er nog dieper voor jezelf op doorgaan, en je eigen succes mee laten opbouwen door de mensen om je heen, contacteer dan zeker The Happiness Factory.

Het draait NOOIT om geld, het draait NOOIT om tijd.

Tussen Kerst en Nieuw stond er op het Steenplein in Antwerpen een grote glijbaan opgesteld. Je kon er met een soort bootje (opgeblazen banden) af schuiven. 2 € voor een ritje. 2 € voor hooguit 10 seconden plezier.

Het gevaarte stond opgesteld net naast de Kerstmarkt, en had dus het heel wat bekijks en een grote aantrekkingskracht. Want, och, wat is nu 2 €.

Ik vraag me af of die jolige schuivers zich realiseerden dat ze schoven aan een uurtarief van 720€/uur (of ook wel 5.760€/dag). Toch wel een stevig bedrag, niet?

Maar blijkbaar was er iets wat deze mensen voldoende aansprak om met volle overtuiging dit bedrag te betalen.

Een ander voorbeeldje: Een dikke week geleden scheurde onze warmwaterboiler, en liep er zo'n kleine 80 liter water vanaf de zoldertrap tot in de gang, 2 verdiepingen lager. Plotseling chaos, plotseling zonder verwarming en plotseling zonder warm water. In wat tot nu toe de koudste week van de winter is geweest, en in een gezin met 4 kindjes, was dit niet echt een comfortabele situatie.

Ik kan je ook vertellen dat we hier niet echt op zaten te wachten. Mijn agenda stond nog aardig vol met andere zaken die mijn aandacht vroegen, en qua budget is het niet dat we zomaar 5.020€ in de schuif gereserveerd hebben klaarliggen voor het geval er ooit eens iets met die boiler zou gebeuren.

Het kwam dus vrij ongelegen.

De nood was duidelijk wel groot. Afspraken opschorten, aandacht richten op het selecteren van de juiste -en snelle- vervanging, en het budget vrijmaken, werden direct prioriteit nummer 1. Enkele dagen later zaten we terug droog en warm, en had ik met plezier een paar duizend euro overgedragen aan de loodgieter.

Een tijdsinvestering vanuit tijd die ik eigenlijk niet had, en betaald met geld dat daar eigenlijk niet voor bedoeld was.

Conclusie uit beide voorbeelden: het draait NOOIT om geld, en het draait NOOIT om tijd!

Als de nood of de wens/behoefte groot genoeg is, dan overstijgt het alles wat al gepland stond, en krijgt geld plots een andere invulling.

Dus als jij een service provider bent die regelmatig te horen krijgt dat je te duur bent, dat je niet kan factureren wat je echt waard bent, of dat het qua moment nooit goed uitkomt voor je klanten, dan wordt het hoog tijd om eens te kijken hoe sterk jij de échte nood van je klanten wel of niet afdekt.

Want eenmaal je dat doet, betalen je klanten je met plezier elk bedrag, en is het altijd het juiste moment!

Nood om eens te reflecteren op je aanbod en hoe dat de échte noden afdekt?

Maak dan nu je afspraak bij TheHappiness Factory. Ik help je er graag op te reflecteren, want gelukkige aanbieders maken gelukkige klanten (en voor gelukkige klanten is het moment altijd juist, en zij betalen met plezier)!

Hoe je ballast kunt vermijden in je ToDo-lijst

Tussen Kerst en Nieuw ben ik er weer eens helemaal tussenuit geweest. Veel tijd voor het gezin en de familie, weg van het werk, weg van de ToDo's en weg van de mails.

Bij het terug opstarten na een weekje 'afkicken', deed ik echter een bijzondere ontdekking...
Een 240 ongelezen emails die op me stonden te wachten, en een 70-tal 'overdue' taken die me aanstaarden.
Op zich niet zo bijzonder, want dat zal voor velen wel héél herkenbaar zijn.

Het meest bijzondere was dat wanneer ik door die ellenlange lijst van ongelezen mails en 'overdue' taken ging, ik me vooral realiseerde dat het merendeel daarvan simpelweg ballast is (of was, want ik heb er met veel plezier afscheid van genomen).
En dat is niet de eerste keer dat ik deze vaststelling doe.
Begin november zijn we ook een weekje op vakantie geweest, en bij de terugkeer had ik net hetzelfde gevoel. Ook toen heb ik een hoop ballast overboord gesmeten, en blijkbaar op 2 maanden tijd toch weer terug een hoop nieuwe ballast verzameld.

Klinkt herkenbaar?
Dan is de oplossing eenvoudig: meer op vakantie gaan, helemaal ontkoppelen van het werk, en daarna terug verder gaan met enkel de écht belangrijke zaken :-)

Niet haalbaar om meer op vakantie te gaan?
Dan kun je misschien wel meer ontkoppelen!

Een verhaaltje om het te illustreren:

Warren Buffett was in gesprek met zijn privé piloot. De man was al zo lang bij Buffett in dienst, dat Warren zich onmogelijk kon voorstellen dat deze job voor de piloot de enige ultieme roeping in z'n leven was. 

Buffett vroeg de piloot om een lijst op te maken van de 25 allerbelangrijkste dingen die hij in zijn leven wou realiseren. Daarna werd de uitdaging nog iets groter, en moest hij uit die lijst de 5 absolute toppers omcirkelen. 

Het werd pas echt interessant wanneer Buffett vroeg wat de man ging doen met de 20 andere dingen die hij niet omcirkeld had, en vroeg: "Wat is jouw plan om die ook tot een succes te maken?". Het antwoord van de piloot was dat hij hoofdzakelijk zou focussen op de 5 toppers, en tussendoor -wanneer er tijd voor was- zou hij ook nog wel aan de andere 20 werken, met evenveel toewijding en aandacht. 

Dat was het moment waarop Buffett de piloot heel streng en serieus in de ogen keek, en zei: "Je hebt het mis. Alles wat je niet omcirkeld hebt, is zonet je 'kost-wat-kost-te-vermijden'-lijst geworden. Wat er ook gebeurt, deze 20 dingen krijgen totaal geen enkele aandacht, totdat je volledig succesvol bent met je 5 omcirkelde toppers."

Wil jij ballast vermijden in je ToDo-lijst en super succesvol zijn in datgene wat je wel doet?
Stel dan vooral je eigen 'kost-wat-kost-te-vermijden'-lijst op!


Kun je daar hulp of extra inspiratie bij gebruiken, contacteer dan The Happiness Factory.