Het sterkste "support network"

Vorige week had Jitte een vriendinnetje uitgenodigd om bij ons een dagje te komen spelen.
Ikzelf zat nog wat te werken toen de meisjes arriveerden. Slechts enkele ogenblikken later hoorde ik 2 paar voetjes de trap op komen, en Jitte die heel fier tegen haar vriendinnetje zei: "Kom, we gaan eens naar m'n papa kijken."

Hoe fijn is dat! Jitte die zo trots is op haar papa, dat ze me wil voorstellen aan haar vriendinnetje. Mijn papa-hart gloeide.

Een paar dagen laten, lanceerde ik via de Facebook pagina van The Happiness Factory een nieuwe rubriek: 'fellow followers'. Een post waarin ik de persoon die het meest actief is geweest qua 'likes', 'shares', en 'comments' even speciale aandacht geef.
Toen ik de activiteit van januari bekeek, bleek mijn moeder één van de 2 meest actieve personen te zijn.
Ik zat met een dilemma. Kon ik mijn moeder opvoeren als mijn meest actieve fan? Hoe professioneel is dat? Of hoe zielig is dat?

Op dat moment moest ik terugdenken aan het warme vader-gevoel dat Jitte me enkele dagen eerder had bezorgd. De keuze was snel gemaakt: ja, ik zou mijn moeder opvoeren als grootste fan, en ja, ik ben daar oprecht trots op!

Ode aan mijn ouders
Hoe dieper ik er over nadenk, hoe meer ik besef dat mijn ouders eigenlijk de sterkste schakel van mijn 'support network' zijn.

Als een van onze kinderen ziek is, kunnen ze altijd bij mijn ouders terecht. Meer zelfs, toen Tjorben en Jitte noodgedwongen hun carnavalsfeestje op school misten door griep, besloten mijn ouders zich te verkleden en tijdens de ziekenopvang zelf een carnavalsfeestje te organiseren.

Toen de organisatie waar ik een lezing ging geven een steekje had laten vallen door geen projectiedoek te voorzien, was het mijn papa die 15 minuten later met een projectiedoek kwam aandraven.

Als zowel mijn vrouw als ikzelf zitten te worstelen met onze agenda's, zorgen mijn ouders altijd voor een uitweg aan opvang of even inspringen.

Allemaal zaken waar ik bijzonder dankbaar voor ben, maar waar wij onderling eigenlijk nooit echt over praten.
De dankbaarheid is er wel, maar wordt nooit écht benoemd.

Onlangs las ik de quote:

"Ouders bereiden hun kinderen voor op het leven. Kinderen bereiden hun ouders voor op het sterven."

Met die quote in het achterhoofd, voel ik me bijzonder leeg. Waarom zou ik mijn dankbaarheid naar mijn ouders niet sterker uitspreken? Waarom zou ik de kans laten bestaan dat bij een overlijden ik met het slechte gevoel zou achterblijven dat ik hen meer had moeten bedanken?

Nochtans is de dankbaarheid diep en sterk. Dankbaar voor alles wat ze nu doen, maar ook dankbaar voor alles wat ze ooit gedaan hebben. Want in essentie vertrekt alles wat ik vandaag doe, ben en heb allemaal bij hen. Telkens wanneer ik via mijn coachingsinterventies een transformatie van een mensenleven realiseer, staan zij daar eigenlijk mee aan de basis. Hun invloed vloeit verder, in mij, en ook in mijn kinderen, hun kleinkinderen. Mijn ouders hebben onmiskenbaar een steen verlegd in een rivier op aarde, en daar kan ik alleen maar heel zorgzaam en dankbaar voor zijn.

BEDANKT!

En jij? Heb jij ook mensen waarop je altijd kunt terugvallen? En hoe uitgesproken dankbaar ben jij dan ten opzichte van hen?

Hierbij alvast een paar bezinnende vragen die je voor jezelf kan opnemen:

• Hoe ziet jouw 'support network' eruit?
• Hoe expressief dankbaar ben jij naar je 'support network'?
• Durf jij het aan om een 'dankbaarheidsbrief' te sturen naar je 'support network'?
• Is jouw 'support network' iets dat zomaar ontstaan is, of hoe actief stuur je er op?

In deze blog gebruik ik mijn ouders als voorbeeld voor mijn 'support network', maar je kan dat op alle niveau's inzetten, en niet op z'n minst professioneel.

Dus wat leer jij uit dit voorbeeld? En hoe ga jij die inzichten inzetten?

Wil je er nog dieper voor jezelf op doorgaan, en je eigen succes mee laten opbouwen door de mensen om je heen, contacteer dan zeker The Happiness Factory.