The Happiness Factory Blog

vrijdag 22 april 2016

Dennis vs Marathon : 1 - 1


Precies één week geleden kon ik mijn startnummer gaan afhalen. De voorbereiding zat erop, het zware werk was gedaan. 347 dagen lang had ik me hierop voorbereid. 118 trainingen afgewerkt, goed voor 1361 trainingskilometer, wat neerkwam op 120 uur en 11 minuten trainingsarbeid. Ik was er klaar voor!
De laatste weken gingen de trainingen zelfs zo goed dat ik al stiekem aan het overwegen was om met een snellere pacer-groep mee te lopen.

Tegelijk begonnen die vrijdag voor de wedstrijd toch ook wel wat zenuwen en twijfels de kop op te steken: was ik er wel echt klaar voor? Hoe zouden die laatste 10 kilometer aanvoelen? Wat als ik nu de dag voor de wedstrijd domweg mijn voet zou omslaan?

Twee dagen later, zondagochtend 9u, stond ik in het startvak. Opzwepende muziek, en met lichte nervositeit. Ik wou nu vooral beginnen met lopen. Nog even met z'n allen aftellen, en daar was het verlossende startschot. De massa trok zich op gang, en het voelde meteen goed. We waren vertrokken, en binnen 42 kilometer en 195 meter zou ik aan de overkant van de Schelde over de finishlijn lopen.

De eerste hindernis werd vlot genomen, door de Waaslandtunnel de Schelde onderdoor. De eerste bevoorradingspost voorbij en langzaam werden de posities ingenomen in de groep. Ik schoof vlot mee op en het tempo lag me prima.
Eerste officiële doorkomtijd na 10 kilometer 54:16. Prima, en ik voelde me sterk. De kilometers telden verder af, en ik kon mooi aansluiten bij een andere loper die met een perfect gelijkmatige cadans liep. Bijzonder handig om in zo iemand z'n spoor te kruipen.
Tweede officiële doorkomtijd na 21,097 kilometer (het halve-marathon punt): 1:52:29. Perfect op schema! En ik voelde nog geen enkel verschijnsel van vermoeidheid.
"Zo gaat het vlotjes..." sprong even door mijn hoofd.

Ik had misschien wat te weinig respect voor mijn iconische uitdager. Een marathon loop je niet zomaar...

3 kilometer later begon plotseling mijn maag te zeuren. Zomaar uit het niets. Een paar honderd meter verder was er geen ontkomen meer aan. Snel naar de kant van de weg, en hupla, daar was de volledige maaginhoud. Vreemd, maar goed, het was er af, dus snel verder lopen.
Enig probleempje: een lichaam heeft vocht nodig om te presteren, en wanneer je net al dat vocht eruit gebraakt hebt, gaat het lichaam snel in protest. Kuitkrampen waren het directe gevolg. Stretchen en terug op gang trekken.
De kuitkrampen dachten daar anders over.
Opnieuw stretchen en heel langzaam terug een loopritme trachten aan te nemen. Dat ging nu wel, maar ik wist dat ik zonder vocht en energie niet ver zou geraken, dus moest ik zien dat ik bij elke bevoorrading mijn reserves terug aanvulde.
De maag was echter nog altijd geen fan van de dranken en voeding die we aangereikt kregen. Dus op 34 kilometer stond ik opnieuw al brakend aan de kant.

Wie ooit al eens 34 kilometer gelopen heeft, weet hoe het lichaam dan aanvoelt, en wie daarvoor ook nog net 2 maal gebraakt heeft, zal me wel begrijpen dat er vanaf dan van lopen niet veel meer in huis kwam. Het was kruipen tot aan de finish.
Een draconisch gevecht tussen lichaam en geest. Een geest die de finishlijn kost wat kost wou halen, een lichaam dat zonder vocht en voedingsstoffen dat niet echt zag zitten.
Op pure wilskracht en doorzettingsvermogen heb ik de laatste kilometers doorgebeten, de braakneigingen weggeslikt, en de pijn van de krampen weggedacht.

Uiteindelijk heeft de geest gewonnen, en ben ik over de finishlijn gelopen.


Ik dacht dat ik de marathon eens eventjes ging bedwingen...hmm, hij heeft me op de knieën gekregen. Maar ook ik heb een kleine overwinning behaald, want ik heb hem - zij het op wilskracht en doorzettingsvermogen - uitgelopen!

Verdict van de strijd:
1 - 1

Wat ik (en ook jij) kan leren uit deze heroïsche strijd:

  • Het proces is even belangrijk als het resultaat!
    Kijk ik puur naar het resultaat, dan is de doeltijd niet gehaald, maar ik heb hem wel gefinisht. Dus 50% geslaagd. 50% is echter niet zo schitterend.
    Gelukkig is het veel meer dan dat. Een jaar lang intens hier voor trainen heeft heel wat andere zaken losgemaakt. Zaken die misschien wel veel belangrijker zijn dan gelijk welke tijd, en het wel of niet finishen.
    • ik ben nog bewuster met mijn voeding beginnen omgaan, wat heel wat positieve effecten opwekt.
    • ik heb mijn levensritme moeten aanpassen om al die trainingen en trainingsuren in de dagen in te passen. Dat nieuwe ritme brengt heel wat voordelen voor mezelf en het gezin.
    • ik heb mijn vrouw weten te inspireren om zelf ook terug te beginnen lopen. En als je weet dat onze gemeenschappelijke basis in de atletiek ligt, is dit ook heel goed voor onze relatie!
    • En vooral, door de positieve effecten van de voeding, de betere inspanning-ontspanningsbalans, en de positieve uitstraling op het gezin, ben ik mogen en kunnen stoppen met mijn Ménière medicatie die ik al sinds 2012 moest nemen!
  • Een klein detail kan een wereld van verschil maken!
    De reden waarom mijn maag is beginnen opspelen tijdens de wedstrijd, is omdat ik in mijn voorbereiding nooit getraind had om koolhydraten op te nemen tijdens het lopen. Mijn lichaam wist dus letterlijk geen weg met de sportdrank en de voedingsstoffen die ik bij de bevoorradingsposten binnen kreeg. Blijkt een beginnersfoutje te zijn. Je moet blijkbaar altijd met exact dezelfde voeding- en drankgewoonten trainen dan wat je op wedstrijd zal doen.
    Een klein foutje dat grote gevolgen heeft gehad. Een klein foutje waar ik nu weer veel uit geleerd heb.
  • Het gaat vooral over het willen!
    Tussen de 24 en de 34 kilometer was het vooral het willen verder lopen dat mij heeft vooruit gestuwd. Na de 34 kilometer was het vooral het niet willen opgeven en het willen finishen dat mij op een of andere manier tot aan de finish heeft gebracht.

Wat nu als je deze inzichten toepast op jezelf:

  • Wat is er voor jou nodig om nog meer van het proces te genieten?
    Waar kun jij "de weg er naar toe" belangrijker/groter maken dan het "aankomen"?
  • Welke details kun jij in jouw situatie nog meer onder controle krijgen?
    Waar kun jij nog net 1% meer doen?
    Waarmee kun jij jezelf blijven voeden tijdens je inspanning?
  • Wat houdt jou gaande?
    Waar wil jij écht voor gaan?
    Waarvoor ben jij bereid om een beetje pijn te ervaren?


En als extraatje kan ik nog één inzicht toevoegen: Neem nooit genoegen met hoe het nu is!
Ik had mezelf voorgenomen om na de marathon een week rust te nemen, en in die week rustig na te denken over wat wel of niet mijn volgende uitdaging zou zijn.
In minder dan 48 uur na het finishen was het al beslist: op 23 april 2017 loop ik de marathon opnieuw. (zet het alvast in je agenda)
Ik zal er klaar staan om te kunnen eten en drinken tijdens de inspanning, en met een nog betere en bredere basisconditie.

I will be back!
Bigger, better, bolder!